Τα παιδιά με ειδικές ικανότητες αποτελούν το 10% του μαθητικού πληθυσμού και ανέρχονται περίπου σε 180000-200000... Αν λοιπόν αναλογιστεί κανείς ότι ο ολικός αριθμός των μαθητών της γενικής εκπαίδευσης είναι 200000000, γίνεται κατανοητό ότι πρόκειται για ένα σημαντικό ποσοστό! Μόνο και μόνο λοιπόν από τους ...
αριθμούς αυτούς φαίνεται το μέγεθος του ζητήματος. Ακόμα όμως κι έτσι να μην είναι, σε μια κοινωνία που στηρίζεται σε αρχές και ιδανικά όπως η δική μας και που επιθυμεί όλοι οι πολίτες της να είναι ισότιμοι και να τυγχάνουν ίσων ευκαιριών στη ζωή τους, οφείλει πάνω απ' όλα να τους μορφώνει χρησιμοποιώντας τα ίδια μέσα,όταν αυτό είναι εφικτό. Φυσικά υπάρχουν ορισμένοι παράγοντες που επηρεάζουν την ένταξη όπως η κτιριακή υποδομή.
Πιο συγκεκριμένα, για να μπορέσουν τα άτομα αυτα να ξεδιπλώσουν όλες τις πτυχές της προσωπικότητάς τους και να έχουν πλήρη πρόσβαση στη γνώση, είναι απαραίτητο ο σχολικός χώρος να είναι κατάλληλα διαμορφωμένος για να τα υποδεχθεί.Είναι απαραίτητο να υπάρχουν γραφομηχανές Braille, λευκά μπαστούνια και κουπαστές στις σκάλες. Επιπλέον, απαραίτητη είναι η διδασκαλία της κινητικότητας, με στόχο τον εύκολο προσανατολισμό τους ώστε να έχουν πρόσβαση σε όλους τους χώρους του εκπαιδευτικού ιδρύματος.
Είναι λογικό στο σημείο αυτό να αναρωτηθεί κανείς αν αξίζει να διατεθούν χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό για την διαμόρφωση του σχολείου. Η απάντηση είναι προφανής: όταν πρόκειται για την παιδεία, τη μόρφωση νεαρών ατόμων που έχουν από την φύση τους τη δυνατότητα να αναπτύξουν τις ίδιες δεξιότητες και ικανότητες με τους βλέποντες, θα ήταν κοινωνικά άδικο να μη τους προσφέρουμε ό,τι χρειάζονται. Μάλιστα, αυτή η διαμόρφωση που θα φέρει ως αποτέλεσμα την αναβάθμιση του συστηματος θα αποδειχτεί, όπως φάνηκε στα σχολεία που εφαρμόστηκε μέχρι σήμερα, ωφέλιμη και για τους υπόλοιπους μαθητές εφόσον θα εργάζονται σε ένα πιο οργανωμένο περιβάλλον που θα αποτελεί μια αρκετά πιστή μικρογραφία της κοινωνίας.
Πέραν όμως της κτιριακής υποδομής μεγάλη σημασία έχει και η στάση του εκπαιδευτικού. Πολύ συχνά παρατηρείται το φαινόμενο της αδιαφορίας απέναντι στα άτομα με ειδικές ικανότητες είτε λόγω φόβου και προκατάληψης, είτε λόγω άγνοιας. Η λύση στο ζήτημα αυτό είναι στην ουσία της πολύ απλή και λέγεται ενημέρωση. Είναι ορθό να διεξαχθούν σεμινάρια ειδικής αγωγής έτσι ώστε οι εκπαιδευτικοί να καταρτιστούν στον τομέα αυτό και να είναι σε θέση να ασκήσουν το λειτούργημά τους.Γενικά, αυτό που ζητείται από τον δάσκαλο της τάξης και το σχολικό περιβάλλον είναι η μετάβαση απο τον παλιό τρόπο σκέψης στον πιο σύγχρονο.
Βέβαια, εκτός αυτού, οι παράγοντες που επηρεάζουν την ένταξη των παιδιών αυτών έχουν να κάνουν και με την πολιτική βούληση κάτι το οποίο δεν μπορούμε να ελέγξουμε.. Αν και πρέπει να σημειωθεί ότι είναι κρίμα δεδομένης της προσφοράς των ατόμων αυτών στην κοινωνία σε περίπτωση συνεκπαίδευσης με οποιαδήποτε μορφή..Είτε σε ένα κτίριο, είτε σε διπλανό διαφορετικό. Είτε σε μια τάξη, είτε μέσω αλληλεπίδρασης στα διαλείμματα.
Και για όσους το θεωρούν ουτοπικό, πρέπει να αναφερθεί ότι υπάρχουν τρόποι.Το παιδί με προβλήματα όρασης είναι παιδί σαν όλα τα άλλα. Με θέληση και φαντασία μπορούμε να βρούμε τρόπους συμμετοχής του σε όλες τις δραστηριότητες.
πηγη:enimerwsi.com
