Φθινόπωρο έρχεται. Είναι η εποχή που ανοίγουν τα σχολεία. Οι αίθουσες θα ξαναγεμίσουν με παιδιά. Στα θρανία θα κρέμονται σαν τσαμπιά τετράδια και βιβλία. Τα εισιτήρια για τον κόσμο της γνώσης.
Ο πίνακας θα γεμίσει και πάλι με αριθμούς, σύμβολα που «προσθέτουν» γνώσεις, «αφαιρούν» χρόνο από το παιχνίδι, «πολλαπλασιάζουν» τις απορίες και «διαιρούν» την αγωνία για το μέλλον.
Σταχυολογώντας τα υπέρ και τα κατά της ιδιωτικής και της δημόσιας εκπαίδευσης πελάγωσα. Θεώρησα καλύτερο να έρθω σε επαφή με μια γνωστή μου, μητέρα μιας κόρης, η οποία θα πάει πρώτη δημοτικού φέτος.
Στο δίλημμα, δημόσιο ή ιδιωτικό? Άκουσε να σου πω. Πήγα σε ιδιωτικό σχολείο. Από το νηπιαγωγείο μέχρι και το Γυμνάσιο. Μόνο στο Λύκειο επέλεξα το δημόσιο και αυτό λόγω οικονομικών δυσκολιών. Έχω εμπειρία και από τα δύο?
Το παιδί μου δε θα τα πάω σε ιδιωτικό.
Το σχολείο δεν είναι μόνο τα βιβλία και οι γνώσεις. Το σχολείο είναι τα παιδιά, οι συμμαθητές, οι καθηγητές και όλο το έμψυχο υλικό! Ήμουν σε θρησκευτικό σχολείο... που έδινε έμφαση (αυτό διαφήμιζε τουλάχιστον) στη διαπαιδαγώγηση και στην κατήχηση.
Περιβάλλον όμορφο. Σχολείο καθαρό. Αίθουσες προσεγμένες, φρεσκοβαμμένες. Στολισμένες με προσοχή και λεπτομέρεια.
Εκεί, μέσα σε αυτές τις αίθουσες, γνώρισα τον φόβο στους μεγαλύτερους, το ότι πρέπει να σκύβει κανείς το κεφάλι στους ισχυρότερους, πως δεν πρέπει με κανένα τρόπο να μιλάω ή να εναντιωθώ σε κάτι που μου φαίνεται άσχημο. Είδα να χτυπούν (!) παιδιά!! Και οι γονείς επιβράβευαν αυτή τη στάση των καθηγητών! Έλεγαν, καλά κάνετε... τέτοιο που είναι το παιδί... να στρώσει!
Είδα επίσης να βγάζουν πύρινους λόγους για ορθή διαπαιδαγώγηση.... και πώς να γαλουχηθεί ένα παιδί για να γίνει "σωστός" άνθρωπος.
Μου έδειξαν να μισώ ή στην καλύτερη περίπτωση να αποφεύγω με απαξίωση κάθε αλλόθρησκο. Μου έδειξαν όλους τους μηχανισμούς καταπίεσης (βλέποντας το παράδειγμά τους).
Ένιωσα άσχημα όταν δασκάλα με ρεζίλεψε στο σχολείο μπροστά σε όλα τα παιδιά της τάξης με επιδεικτικό τρόπο γιατί μια μέρα ξέχασα να διαβάσω ένα μάθημα (ήμουν πάντα επιμελής...).
Είχα απέραντο άγχος για τα μαθήματα.Έμαθα να κρύβω τα συναισθήματά μου, να μη μιλώ για τα προβλήματά μου, να "εξαφανίζομαι" ως προσωπικότητα για να μη χαλάω αυτό που εγώ ονομάζω «βιομηχανία ψυχών».
Το χειρότερο είναι πως δεν είχα συνειδητοποιήσει ως παιδί όλα αυτά. Γινόμουν ένα αντίγραφο αυτής της κοινωνίας σε "γυάλα".
Γνώρισα συμμαθητές που με έβλεπαν "αφ? υψηλού" γιατί δε φόραγα την τάδε μάρκα παπούτσι ή δεν είχα την τάδε μάρκα τετράδιο.
Όλοι οι συμμαθητές μου ήταν μακριά... Τελείωνε το σχολείο και μέχρι την άλλη μέρα το πρωί ήμουν μόνη.
Πήγα σε δημόσιο σχολείο στις τρεις τελευταίες τάξεις. Μάλιστα άλλαξα δύο σχολεία (μόνο από θέμα απόστασης). Οι λόγοι οικονομικοί. Είδα αίθουσες να στάζουν. Γκράφιτι στους τοίχους, ξεφλουδισμένες μπογιές, συνθήματα με μαρκαδόρους, βρισιές κι ονόματα ερωτευμένων εφήβων. Είδα κάγκελα και πόρτες με ξεχαρβαλωμένα χερούλια.
Είδα τους καθηγητές να αγωνίζονται μαζί μας να ζεστάνουν τα χέρια τους για να γράψουν στον πίνακα κι εμείς στα τετράδια. Είδα το χέρι τους να με χτυπά φιλικά στην πλάτη όταν περνούσε πάνω από κάθε παιδί, για να μας ενθαρρύνει. Είδα στα μάτια τους να πιστεύουν σε μένα. Είδα να χαμογελούν σε κάθε μου επιτυχία. Είδα να μου συμπαραστέκονται σε προσωπικά μου προβλήματα.
Είδα να βάζουν σε δεύτερη μοίρα το μάθημα της ημερήσιας διάταξης και να κάνουν τα "στραβά μάτια" γιατί ήξεραν πως υπάρχει λόγος που δε διάβασα μια μέρα. Ήξερα πως το ήξεραν.... δε με πρόδωσαν ποτέ στους συμμαθητές μου.
Οι καθηγητές μου να στέκονται φίλοι και να γίνονται ένα με τα πειράγματά όλων των παιδιών. Μου έμαθαν πως το μάθημα δεν είναι άγχος αλλά ευχαρίστηση. Μου έμαθαν να συνυπάρχω με αλλόθρησκους, με μαύρους, με αλλοδαπούς, με όλους.
Είχα συμμαθητές που έκαναν παρέα με όλους. Ακόμη συμμαθητές που "μάλωσαν" συμμαθητή μας για απρεπή σχόλιο σε σχέση με αλλοδαπό. Είδα παιδιά να διαπραγματεύονται με τους καθηγητές για τα "δικαιώματά τους" επί του σχολείου.
Είχαμε κι εμείς λόγο για όσα οργάνωνε το σχολείο! Είδα πως μια ιδέα ενός από εμάς μπορεί να μας αλλάξει ευχάριστα την καθημερινότητα.
Γνώρισα καθηγητές με υπομονή και κατανόηση. Που μέσα από τις ελλείψεις σε σχολικό υλικό, έδωσαν την ψυχή τους για να μας αναπληρώσουν το κενό.
Πιστεύω πως αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να αναπληρώσουν το κενό των υλικών ελλείψεων γιατί βρίσκουν αντίξοες συνθήκες, γιατί το κράτος.. γιατί το ένα γιατί το άλλο... αλλά μου έδωσαν την ψυχή τους!
Τους ευχαριστώ λοιπόν για αυτό που είμαι σήμερα!
Και στα δύο είδη σχολείων γνώρισα καλούς και κακούς καθηγητές. Μόνο που η ψυχή μου γέμισε με αυτούς που ήταν στο δημόσιο. Αυτοί ήταν αληθινοί άνθρωποι. Και στο ιδιωτικό είχε κάποιους πολύ καλούς ανθρώπους... αλλά ήταν η μειονότητα. Μπορεί να είχε κι άλλους... αλλά οι κανόνες του σχολείου, οι υποδείξεις της διεύθυνσης και το γενικότερο πρόγραμμα "έθαψε" αυτές τις προσωπικότητες μαζί με τις δικές μας.
Όχι, δεν μπορώ να είμαι αφοριστική ούτε για το ένα σύστημα εκπαίδευσης ούτε για το άλλο. Δεν πρέπει να ισοπεδώνουμε την εκπαίδευση. Υπάρχουν πλεονεκτήματα στα ιδιωτικά σχολεία. Ολιγομελή τμήματα και περισσότερη φροντίδα στον μαθητή.
Εν αντιθέσει με τα δημόσια σχολεία, όπου δεν υπάρχει ο χρόνος για να ενσκήψει ο δάσκαλος ή ο καθηγητής πάνω στο πρόβλημα κάθε μαθητή ξεχωριστά. Σκεφτείτε ότι κάθε τάξη απαρτίζεται από 20 με 25 μαθητές.
Είναι οι ελλείψεις σε σχολικό υλικό και οι άθλιες κτιριακές εγκαταστάσεις. Στα ιδιωτικά σχολεία τα απαραίτητα καλύπτονται από τα δίδακτρα και όχι μόνο.
Ακόμη το πιο βασικό στα ιδιωτικά σχολεία υπάρχει φύλαξη?
Οι καθηγητές των ιδιωτικών οφείλουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους ή να υποταχθούν στο πλαίσιο που ορίζει η εκάστοτε διοίκηση του σχολείου. Ο φόβος της απόλυσης φέρει αποτελέσματα, σε σχέση με τη μονιμότητα των καθηγητών του δημοσίου.
Τα δίδακτρα για τα ιδιωτικά σχολεία είναι υψηλά, όμως η επιθυμία των γονιών να δώσουν τα απαραίτητα εκπαιδευτικά εφόδια στα παιδιά τους αψηφά το ποσό.
Ακόμη στα ιδιωτικά σχολεία οι μαθητές συμμετέχουν σε αθλητικές δραστηριότητες και θεατρικά δρώμενα, κάτι που εκλείπει στα δημόσια.
Ότι και να διαλέξετε για την εκπαίδευση των παιδιών σας σημασία έχει να θέσετε εσείς τις κατάλληλες βάσεις. Ιδιωτικό ή δημόσιο το σχολείο είναι ένα!
Ο πίνακας θα γεμίσει και πάλι με αριθμούς, σύμβολα που «προσθέτουν» γνώσεις, «αφαιρούν» χρόνο από το παιχνίδι, «πολλαπλασιάζουν» τις απορίες και «διαιρούν» την αγωνία για το μέλλον.
Σταχυολογώντας τα υπέρ και τα κατά της ιδιωτικής και της δημόσιας εκπαίδευσης πελάγωσα. Θεώρησα καλύτερο να έρθω σε επαφή με μια γνωστή μου, μητέρα μιας κόρης, η οποία θα πάει πρώτη δημοτικού φέτος.
Στο δίλημμα, δημόσιο ή ιδιωτικό? Άκουσε να σου πω. Πήγα σε ιδιωτικό σχολείο. Από το νηπιαγωγείο μέχρι και το Γυμνάσιο. Μόνο στο Λύκειο επέλεξα το δημόσιο και αυτό λόγω οικονομικών δυσκολιών. Έχω εμπειρία και από τα δύο?
Το παιδί μου δε θα τα πάω σε ιδιωτικό.
Το σχολείο δεν είναι μόνο τα βιβλία και οι γνώσεις. Το σχολείο είναι τα παιδιά, οι συμμαθητές, οι καθηγητές και όλο το έμψυχο υλικό! Ήμουν σε θρησκευτικό σχολείο... που έδινε έμφαση (αυτό διαφήμιζε τουλάχιστον) στη διαπαιδαγώγηση και στην κατήχηση.
Περιβάλλον όμορφο. Σχολείο καθαρό. Αίθουσες προσεγμένες, φρεσκοβαμμένες. Στολισμένες με προσοχή και λεπτομέρεια.
Εκεί, μέσα σε αυτές τις αίθουσες, γνώρισα τον φόβο στους μεγαλύτερους, το ότι πρέπει να σκύβει κανείς το κεφάλι στους ισχυρότερους, πως δεν πρέπει με κανένα τρόπο να μιλάω ή να εναντιωθώ σε κάτι που μου φαίνεται άσχημο. Είδα να χτυπούν (!) παιδιά!! Και οι γονείς επιβράβευαν αυτή τη στάση των καθηγητών! Έλεγαν, καλά κάνετε... τέτοιο που είναι το παιδί... να στρώσει!
Είδα επίσης να βγάζουν πύρινους λόγους για ορθή διαπαιδαγώγηση.... και πώς να γαλουχηθεί ένα παιδί για να γίνει "σωστός" άνθρωπος.
Μου έδειξαν να μισώ ή στην καλύτερη περίπτωση να αποφεύγω με απαξίωση κάθε αλλόθρησκο. Μου έδειξαν όλους τους μηχανισμούς καταπίεσης (βλέποντας το παράδειγμά τους).
Ένιωσα άσχημα όταν δασκάλα με ρεζίλεψε στο σχολείο μπροστά σε όλα τα παιδιά της τάξης με επιδεικτικό τρόπο γιατί μια μέρα ξέχασα να διαβάσω ένα μάθημα (ήμουν πάντα επιμελής...).
Είχα απέραντο άγχος για τα μαθήματα.Έμαθα να κρύβω τα συναισθήματά μου, να μη μιλώ για τα προβλήματά μου, να "εξαφανίζομαι" ως προσωπικότητα για να μη χαλάω αυτό που εγώ ονομάζω «βιομηχανία ψυχών».
Το χειρότερο είναι πως δεν είχα συνειδητοποιήσει ως παιδί όλα αυτά. Γινόμουν ένα αντίγραφο αυτής της κοινωνίας σε "γυάλα".
Γνώρισα συμμαθητές που με έβλεπαν "αφ? υψηλού" γιατί δε φόραγα την τάδε μάρκα παπούτσι ή δεν είχα την τάδε μάρκα τετράδιο.
Όλοι οι συμμαθητές μου ήταν μακριά... Τελείωνε το σχολείο και μέχρι την άλλη μέρα το πρωί ήμουν μόνη.
Πήγα σε δημόσιο σχολείο στις τρεις τελευταίες τάξεις. Μάλιστα άλλαξα δύο σχολεία (μόνο από θέμα απόστασης). Οι λόγοι οικονομικοί. Είδα αίθουσες να στάζουν. Γκράφιτι στους τοίχους, ξεφλουδισμένες μπογιές, συνθήματα με μαρκαδόρους, βρισιές κι ονόματα ερωτευμένων εφήβων. Είδα κάγκελα και πόρτες με ξεχαρβαλωμένα χερούλια.
Είδα τους καθηγητές να αγωνίζονται μαζί μας να ζεστάνουν τα χέρια τους για να γράψουν στον πίνακα κι εμείς στα τετράδια. Είδα το χέρι τους να με χτυπά φιλικά στην πλάτη όταν περνούσε πάνω από κάθε παιδί, για να μας ενθαρρύνει. Είδα στα μάτια τους να πιστεύουν σε μένα. Είδα να χαμογελούν σε κάθε μου επιτυχία. Είδα να μου συμπαραστέκονται σε προσωπικά μου προβλήματα.
Είδα να βάζουν σε δεύτερη μοίρα το μάθημα της ημερήσιας διάταξης και να κάνουν τα "στραβά μάτια" γιατί ήξεραν πως υπάρχει λόγος που δε διάβασα μια μέρα. Ήξερα πως το ήξεραν.... δε με πρόδωσαν ποτέ στους συμμαθητές μου.
Οι καθηγητές μου να στέκονται φίλοι και να γίνονται ένα με τα πειράγματά όλων των παιδιών. Μου έμαθαν πως το μάθημα δεν είναι άγχος αλλά ευχαρίστηση. Μου έμαθαν να συνυπάρχω με αλλόθρησκους, με μαύρους, με αλλοδαπούς, με όλους.
Είχα συμμαθητές που έκαναν παρέα με όλους. Ακόμη συμμαθητές που "μάλωσαν" συμμαθητή μας για απρεπή σχόλιο σε σχέση με αλλοδαπό. Είδα παιδιά να διαπραγματεύονται με τους καθηγητές για τα "δικαιώματά τους" επί του σχολείου.
Είχαμε κι εμείς λόγο για όσα οργάνωνε το σχολείο! Είδα πως μια ιδέα ενός από εμάς μπορεί να μας αλλάξει ευχάριστα την καθημερινότητα.
Γνώρισα καθηγητές με υπομονή και κατανόηση. Που μέσα από τις ελλείψεις σε σχολικό υλικό, έδωσαν την ψυχή τους για να μας αναπληρώσουν το κενό.
Πιστεύω πως αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να αναπληρώσουν το κενό των υλικών ελλείψεων γιατί βρίσκουν αντίξοες συνθήκες, γιατί το κράτος.. γιατί το ένα γιατί το άλλο... αλλά μου έδωσαν την ψυχή τους!
Τους ευχαριστώ λοιπόν για αυτό που είμαι σήμερα!
Και στα δύο είδη σχολείων γνώρισα καλούς και κακούς καθηγητές. Μόνο που η ψυχή μου γέμισε με αυτούς που ήταν στο δημόσιο. Αυτοί ήταν αληθινοί άνθρωποι. Και στο ιδιωτικό είχε κάποιους πολύ καλούς ανθρώπους... αλλά ήταν η μειονότητα. Μπορεί να είχε κι άλλους... αλλά οι κανόνες του σχολείου, οι υποδείξεις της διεύθυνσης και το γενικότερο πρόγραμμα "έθαψε" αυτές τις προσωπικότητες μαζί με τις δικές μας.
Όχι, δεν μπορώ να είμαι αφοριστική ούτε για το ένα σύστημα εκπαίδευσης ούτε για το άλλο. Δεν πρέπει να ισοπεδώνουμε την εκπαίδευση. Υπάρχουν πλεονεκτήματα στα ιδιωτικά σχολεία. Ολιγομελή τμήματα και περισσότερη φροντίδα στον μαθητή.
Εν αντιθέσει με τα δημόσια σχολεία, όπου δεν υπάρχει ο χρόνος για να ενσκήψει ο δάσκαλος ή ο καθηγητής πάνω στο πρόβλημα κάθε μαθητή ξεχωριστά. Σκεφτείτε ότι κάθε τάξη απαρτίζεται από 20 με 25 μαθητές.
Είναι οι ελλείψεις σε σχολικό υλικό και οι άθλιες κτιριακές εγκαταστάσεις. Στα ιδιωτικά σχολεία τα απαραίτητα καλύπτονται από τα δίδακτρα και όχι μόνο.
Ακόμη το πιο βασικό στα ιδιωτικά σχολεία υπάρχει φύλαξη?
Οι καθηγητές των ιδιωτικών οφείλουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους ή να υποταχθούν στο πλαίσιο που ορίζει η εκάστοτε διοίκηση του σχολείου. Ο φόβος της απόλυσης φέρει αποτελέσματα, σε σχέση με τη μονιμότητα των καθηγητών του δημοσίου.
Τα δίδακτρα για τα ιδιωτικά σχολεία είναι υψηλά, όμως η επιθυμία των γονιών να δώσουν τα απαραίτητα εκπαιδευτικά εφόδια στα παιδιά τους αψηφά το ποσό.
Ακόμη στα ιδιωτικά σχολεία οι μαθητές συμμετέχουν σε αθλητικές δραστηριότητες και θεατρικά δρώμενα, κάτι που εκλείπει στα δημόσια.
Ότι και να διαλέξετε για την εκπαίδευση των παιδιών σας σημασία έχει να θέσετε εσείς τις κατάλληλες βάσεις. Ιδιωτικό ή δημόσιο το σχολείο είναι ένα!
