Πριν από 5-10 χρόνια θα ακουγόταν ως ανέκδοτο. Εξάλλου είναι τόσο «μακρινή» για μας γλώσσα που ακόμη και στην καθημερινή μας χρήση, λέγοντας πχ. «ήταν σα να μου μιλούσε κινέζικα», τα έχουμε ταυτοποιήσει με το απροσδιόριστο και το ακαταλαβίστικο.
Κι όμως, οι Έλληνες που επιλέγουν να μάθουν τη δύσκολη αυτή γλώσσα αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο τα τελευταία χρόνια. Τα φροντιστήρια, δε, πουν διδάσκουν κινέζικα στην πρωτεύουσα υπολογίζονται σε περισσότερα από 100 και ολοένα και περισσότερα εντάσσουν αυτή τη γλώσσα στο μαθησιακό τους πρόγραμμα!
Σύμφωνα με την Καθημερινή, η κινεζική γλώσσα ξεκίνησε να διδάσκεται στην Ελλάδα συστηματικά από τον σύνδεσμο Ελλάδας-Κίνας το 1982. Σιγά-σιγά, το ενδιαφέρον άρχισε να αυξάνεται, ενώ «μπήκε στην τελική του ευθεία» κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ των δύο Ολυμπιάδων, της Αθήνας και του Πεκίνου. Προφανώς η ιδέα του Ολυμπισμού έφερε κοντά και σε αυτόν τον τομέα τους δύο λαούς.
«Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον και μεταξύ των ενδιαφερόμενων είναι και μικρά παιδιά. Ήδη λειτουργούν τμήματα με μαθητές 10-12 ετών» σημειώσει η κ. Τίνα Ζωγοπούλου ιδιοκτήτρια Κέντρου Ξένων Γλωσσών στο κέντρο.
Οι γονείς, εκτιμώντας, ότι τα κινέζικα είναι η γλώσσα του μέλλοντος, «σπρώχνουν» τα παιδιά τους ώστε να μάθουν τη γλώσσα και ν? αποτελέσει πολύτιμο εφόδιο για το μέλλον τους. Κάτι ανάλογο δηλαδή με τα αγγλικά πριν από 25-30 χρόνια?
Τα κινέζικα, βέβαια, είναι μια άλλη υπόθεση γιατί διαφέρουν εξ? ολοκλήρου από τις ευρωπαϊκές γλώσσες: τα κινέζικα δεν έχουν καταλήξεις και γένη, η σειρά των λέξεων αλλάζει το νόημα της φράσης, η γλώσσα έχει τέσσερις διαφορετικούς τόνους ενώ -προφανώς- χρειάζεται μεγάλη εξοικείωση με τα ιδεογράμματα?
