Το 1950, λίγα χρόνια μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου πολέμου...
το Υπουργείο Στρατιωτικών της Μεγάλης Βρετανίας, έκανε μια μικρή διόρθωση στους επιτελικούς του χάρτες.
Στο φύλο για την έρημο Σαχάρα, πρόσθεσε μια μικρή κουκκίδα. Μια κουκκίδα με την επιγραφή:?Μπάρα Αντρία?, που στα αραβικά σημαίνει το ?βουνό του Αντρέα?...
Ο Ανδρέας της Σαχάρα ήταν ένας Έλληνας, ένας κρητικός που έφυγε σχεδόν παιδάκι, έφηβος, από το φτωχό χωριό του και πήγε στη Λιβύη να αναζητήσει την τύχη του. Εκεί τον βρήκε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Έβαλε σε δεύτερη μοίρα τις δουλείες του και πολέμησε στο πλευρό των συμμάχων.
Τα κατορθώματα του, έκαναν το όνομα του θρύλο ανάμεσα σε Άγγλους και σε Λίβυους, ενώ στις δυνάμεις του Άξονα και κυρίως στους Ιταλούς προκαλούσε τρόμο. Η έρημος της Σαχάρα, η μεγαλύτερη έρημος στον κόσμο, χαώδης, τρομακτική και μυστηριώδης για όλο τον κόσμο, ήταν για τον Αντρέα Κατζουράκη, το δεύτερο σπίτι του.
Ήξερε σχεδόν κάθε κόκκο άμμου, της μιλούσε και εκείνη τον άκουγε. Ήξερε τα περάσματα και τις οάσεις όπως εμείς ξέρουμε τα δωμάτια στο σπίτι μας. Η Σαχάρα και οι άνθρωποι της, ήταν το σπίτι του. Μόλις ο πόλεμος τελείωσε ο ?τρελός της ερήμου? όπως τον αποκαλούσαν συχνά οι Εγγλέζοι, παρέμεινε στη Λιβύη, και μεγαλούργησε.
Η κρητική του καρδιά δεν άντεχε καμία αδικία στη ζωή του και γιαυτό οι ντόπιοι τον λάτρεψαν σαν θεό. Άνθρωπος υπερήφανος δούλεψε πολύ και ήταν εκ των επιφανέστερων μελών της Ελληνικής κοινότητας στη Βεγγάζη. Γύρισε ύστερα από 53 χρόνια ξενιτιάς στην αγαπημένη του Κρήτη και το 1983 αναπαύτηκε στο ευλογημένο χώμα της. Έζησε μια ζωή γεμάτη περιπέτεια που λίγοι άνθρωποι έχουν βιώσει.
