Στατιστικές δείχνουν ότι περισσότεροι άνθρωποι από ποτέ ζουν με χρόνιο, επίμονο πόνο και οι συνήθεις θεραπείες δεν λειτουργούν αποτελεσματικά. Επιπλέον, οι τελευταίες έρευνες παρουσιάζουν μια σειρά από αποτελεσματικές, εναλλακτικές επιλογές - που ξεκινούν από τις σύνθετες τεχνικές σώματος - μυαλού και φτάνουν μέχρι τις πιο απλές, όπως είναι η βιταμίνη D. Ο χρόνιος πόνος αποτελεί ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο. Μόνο στη Μεγάλη Βρετανία, σχεδόν οκτώ εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με μέτριο ως και σοβαρό πόνο που διαρκεί για περισσότερους από έξι μήνες και οι αριθμοί αυξάνονται συνεχώς. Στην ετήσια αναφορά του, που δημοσιεύτηκε τον περασμένο Μάρτιο, ο καθηγητής Σερ Liam Donaldson, σύμβουλος του Υπουργού Υγείας της Μεγάλης Βρετανίας, αποκάλυψε ότι στις μέρες μας, δύο στις τρεις φορές, ο χρόνιος πόνος είναι πιο συνηθισμένος απ' ότι 40 χρόνια πριν. Ανά πάσα στιγμή, πάνω από το ένα τρίτο των νοικοκυριών στη Μεγάλη Βρετανία έχουν κάποιο άτομο που πονάει. Σε αντίθεση με τον οξύ πόνο, ο οποίος μας προειδοποιεί για κάποια πραγματική ή πιθανή βλάβη στο σώμα, ο χρόνιος πόνος δεν εξυπηρετεί κάποιο σκοπό και επιπλέον έχει και μια σημαντική επίπτωση στις ζωές των ανθρώπων. Μάλιστα, το 65% αυτών που υποφέρουν, αναφέρουν δυσκολίες στον ύπνο και σχεδόν το 50% αναφέρουν προβλήματα στις κοινωνικές δραστηριότητες, το περπάτημα, την οδήγηση καθώς και την σεξουαλική ζωή. Η κατάθλιψη είναι επίσης κοινό φαινόμενο και επηρεάζει σχεδόν τους μισούς από τους ασθενείς με χρόνιο πόνο. Για κάποιους από αυτούς που υποφέρουν, η αυτοκτονία φαίνεται να αποτελεί τη μοναδική λύση.
Αλλά δε χρειάζεται να είναι έτσι. Νέα στοιχεία δείχνουν ότι ο χρόνιος πόνος μπορεί απλά να οφείλεται σε μια διατροφική έλλειψη που δεν έχει αναγνωριστεί ή κάποια άλλη μορφή ανισορροπίας στο σώμα. Μια ολιστική προσέγγιση που αντιμετωπίζει τον πόνο με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο από τη συμβατική ιατρική, ίσως αποτελεί και το πλησιέστερο βήμα που έχει γίνει προς τη θεραπεία.
Συμβατική θεραπεία του πόνου Ο χρόνιος πόνος αποτελεί μια πολύπλοκη κατάσταση με πολλές διαφορετικές αιτίες που κάποιες φορές μπορεί να είναι και παντελώς άγνωστες αλλά η απάντηση της συμβατικής ιατρικής σε γενικές γραμμές είναι η ίδια: θεραπεία με παυσίπονα. Η παρακεταμόλη (ακεταμινοφαίνη) θεωρείται ότι μειώνει τον πόνο καθώς, είτε διακόπτει, είτε καταστέλλει τα σήματα του πόνου που μεταφέρονται μέσω των νεύρων, αφού τα οπιοειδή τα οποία αποτελούν πολύ ισχυρά φάρμακα - επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο ο πόνος κατευθύνεται στον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό ώστε να μειώσουν την αίσθηση που προκαλεί. Τα αντιφλεγμονώδη φάρμακα αντιμετωπίζουν τον πόνο μειώνοντας τη φλεγμονή. Αλλά ενώ αυτά τα φάρμακα λειτουργούν στη θεωρία, στην πράξη δεν καταφέρνουν να δώσουν κάποιο αποτέλεσμα. Σύμφωνα με μια μελέτη σε ιδιωτικές κλινικές της Μεγάλης Βρετανίας, που παρατίθεται στην ετήσια αναφορά του Σερ Liam Donaldson, οι περισσότεροι ασθενείς ένιωσαν μικρής ή μεγάλης διάρκειας, μέτριο ως και σοβαρό πόνο, παρά το γεγονός ότι το 99% από αυτούς, έπαιρναν φάρμακα για τη θεραπεία του πόνου. Σε μια άλλη μελέτη σε ασθενείς όλων των ηλικιών με χρόνιο πόνο, περισσότεροι από τα δύο τρίτα, παραδέχτηκαν, ότι κάποιες φορές, τα φάρμακά τους δεν ήταν καθόλου αποτελεσματικά. Οπιοειδή όπως η μορφίνη, η οξυκοδόνη, η βουπρενορφίνη και η φαιντανύλη για καιρό κατατάσσονταν ανάμεσα στα πιο αποτελεσματικά φάρμακα για τη θεραπεία του πόνου, αλλά ακόμα και αυτά αποδείχθηκαν άχρηστα σε πολλές περιπτώσεις. Σε μια αναφορά 15 δοκιμασιών με οπιοειδή για CNMP (χρόνιο, μη κακοήθη πόνο), η μέση μείωση της έντασης του πόνου ήταν γύρω στο 30% μόνο και η αποτελεσματικότητά τους άγγιξε το 56% μετά από δύο χρόνια. Επιπλέον, μόνο τρεις στις οκτώ μελέτες που υπολόγιζαν τις λειτουργικές διαταραχές (όπως την αδυναμία για εργασία λόγω πόνου) παρουσίασαν κάποια βελτίωση με τη χρήση οπιοειδών παραγόντων.
Μια σειρά από άλλες αναφορές για τη χρήση οπιοειδών στη θεραπεία χρόνιου πόνου επίσης παρουσίασαν μόνο κάποια λιγοστά στοιχεία για την αποτελεσματικότητα αυτών των φαρμάκων. Επιπλέον και παρά το γεγονός ότι η ιατρική χρήση οπιοειδών έχει αυξηθεί στο πέρασμα των χρόνων, δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι αυτό βοήθησε αποτελεσματικά στη μείωση της διάρκειας του χρόνιου πόνου.
Στη Δανία, για παράδειγμα, η χρήση οπιοειδών για την αντιμετώπιση του CNMP αυξήθηκε περισσότερο από 600% στη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών. Παρόλα αυτά, σε μια εθνική έρευνα, 90% των χρηστών οπιοειδών συνέχισαν να παραπονιούνται για μέτριο έως πολύ έντονο πόνο συγκριτικά με το 46% αυτών που δε χρησιμοποιούσαν οπιοειδή.
Ακόμα χειρότερα, τα συμβατικά παυσίπονα, πέραν του ότι είναι εντελώς ανεπαρκή, έχουν και παρενέργειες. Είναι ξεκάθαρο ότι τα φάρμακα αυτά δεν αποτελούν τη λύση στο πρόβλημα του πόνου. Τα καλά νέα για αυτούς που υποφέρουν, παρόλα αυτά, είναι ότι οι αποτυχίες της σύγχρονης ιατρικής έδωσαν μια ώθηση για νέες μελέτες πάνω σε εναλλακτικές μεθόδους θεραπείας για τη θεραπεία του πόνου. Τώρα πια, υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία θεραπειών χωρίς φάρμακα που δίνουν ελπίδα σε αυτούς που υποφέρουν.
Η προσέγγιση με τη βιταμίνη D Μέχρι στιγμής, κάποια από τα πιο ισχυρά στοιχεία δείχνουν ότι η λύση στο πρόβλημα του χρόνιου πόνου θα μπορούσε να είναι κάτι απλό, όπως η βιταμίνη D. Σε μια μελέτη σε εθνική κλίμακα, στη Μεγάλη Βρετανία, που πραγματοποιήθηκε σε σχεδόν 7.000 ενήλικους, οι επιστήμονες στο Ινστιτούτο για την Υγεία του Παιδιού (Institute of Child Health) στο Λονδίνο, ανακάλυψαν κάποια σχέση μεταξύ των χαμηλών επιπέδων της βιταμίνης D και του χρόνιου ευρείας κλίμακας πόνου (CWP). Παρόλο που τα ευρήματα δεν ήταν ιδιαίτερα σημαντικά στους άνδρες, στις γυναίκες, η διάρκεια και το μέγεθος του χρόνιου πόνου ποίκιλαν ανάλογα με τις συγκεντρώσεις της βιταμίνης D. Οι γυναίκες με συγκεντρώσεις που κυμαίνονταν στα 75-99 mmol/L-τιμή που εκτιμάται ως απαραίτητη για την υγεία των οστών- είχαν μικρότερο βαθμό CWP, που ήταν μόλις πάνω από το 8%. Αντιθέτως, σε γυναίκες με συγκεντρώσεις κάτω των 25mmol/L, ο βαθμός του CWP σχεδόν διπλασιάστηκε και άγγιξε το 14,4%. Παρόμοια αποτελέσματα αναφέρθηκαν και το 2008 σε μια αμερικανική μελέτη. Ερευνητές από την κλινική Mayo ανακάλυψαν την ύπαρξη σχέσης ανάμεσα στα ανεπαρκή επίπεδα βιταμίνης D και την ποσότητα οπιοειδών φαρμάκων που χρησιμοποιούν οι ασθενείς που υποφέρουν από χρόνιο πόνο. Αυτοί με χαμηλά επίπεδα σε βιταμίνη D λάμβαναν πολύ υψηλότερες δόσεις φαρμάκων?σχεδόν διπλάσιες?από αυτούς που είχαν ικανοποιητικά επίπεδα. Επιπλέον, οι χρήστες οπιοειδών, με τα χαμηλά επίπεδα βιταμίνης D, ανέφεραν μειωμένες σωματικές λειτουργίες και μια χειρότερη, σε γενικές γραμμές, κατάσταση υγείας.
Παρόλο που αυτές οι δύο μελέτες δεν αποδεικνύουν ότι η έλλειψη βιταμίνης D προκαλεί χρόνιο πόνο, συμβάλλουν στο ολοένα και αυξανόμενο σύνολο στοιχείων που υποστηρίζουν ότι η βιταμίνη αυτή παίζει έναν σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση και τον έλεγχο του πόνου. Μάλιστα, σύμφωνα με μια εκτεταμένη αναφορά πάνω στην έρευνα που έχει πραγματοποιηθεί μέχρι αυτή τη στιγμή? και που δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο στα «Θέματα Αντιμετώπισης Πόνου» η έλλειψη βιταμίνης D συνδέεται με μια σειρά παθήσεων, που περιλαμβάνουν και τον πόνο στα οστά και τις αρθρώσεις, τις μυαλγίες, τις ινομυαλγίες, τις ρευματικές διαταραχές, την οστεοαρθρίτιδα και άλλα. Το μεγαλύτερο κομμάτι της έρευνας έχει επικεντρωθεί στο χρόνιο μυοσκελετικό πόνο. Μάλιστα ο συγγραφέας της αναφοράς Dr Stewart Leavitt, εντόπισε 22 κλινικές δοκιμασίες που ερευνούσαν το βαθμό της βιταμίνης D σε ασθενείς με αυτό το είδος πόνου. Ανάμεσα σε αυτές τις μελέτες, έναμέσο ποσοστό γύρω στο 70% των ασθενών με χρόνιο μυοσκελετικό πόνο βρέθηκαν να έχουν έλλειψη σε βιταμίνη D. Τα στοιχεία δείχνουν επίσης ότι και τα συμπληρώματα βιταμίνης D μπορούν να βελτιώσουν σημαντικά τον πόνο. Σε 324 γυναίκες με χρόνιο πόνο στην πλάτη, η βιταμίνη D ανακούφισε από τα συμπτώματα το 95%-- και το 100% εκείνων με τις σοβαρότερες ελλείψεις στη βιταμίνη.
Σύμφωνα με τον Leavitt η έλλειψη σε βιταμίνη D μπορεί να οδηγήσει σε μυοσκελετικούς πόνους αφού προκαλεί υπασβεστιαιμία? κυκλοφορία χαμηλών επιπέδων ασβεστίου? η οποία «θέτει σε λειτουργία μια σειρά από βιοχημικές αντιδράσεις που επηρεάζουν αρνητικά τον μεταβολισμό των οστών και την υγεία γενικότερα». Μια από αυτές τις αντιδράσεις είναι και μια αύξηση της ορμόνης του παραθυρεοειδούς (PTH), η οποία διαταράσσει την προσθήκη μεταλλικών αλάτων στα κόκαλα και προκαλεί το σχηματισμό μιας σπογγώδους μήτρας οστών. Καθώς η μήτρα αυτή απορροφά υγρό, η επεκτεινόμενη πίεση που προκαλείται ως αποτέλεσμα, πυροδοτεί τη δημιουργία πόνου στους ιστούς πάνω στα κόκαλα, που είναι άφθονοι σε ίνες και αποτελούν αισθητήρια πόνου.
Επιπλέον, η έλλειψη σε βιταμίνη D θα μπορούσε να συμβάλλει στον πόνο και με άλλους τρόπους. Διάφορες μελέτες που παρατίθενται στην αναφορά του Leavitt υποστηρίζουν ότι η βιταμίνη D μπορεί να εμπλέκεται σε σύνδρομα μη μυοσκελετικού πόνου, συμπεριλαμβανομένης της νευροπάθειας, των ημικρανιών και των αυτοάνοσων φλεγμονωδών παθήσεων όπως αυτή του εντέρου.
Όποιος και αν είναι ο μηχανισμός, τα δεδομένα φανερώνουν ότι ο έλεγχος για τυχόν έλλειψη της βιταμίνης D?και η διόρθωση της ?μπορεί να αποτελεί το κλειδί για τη θεραπεία του χρόνιου πόνου.
Τεχνικές νου-σώματος Η παρακολούθηση στρατιωτών κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου απέδειξε ότι το μυαλό παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην αντίληψη του πόνου. Ανάμεσα στους στρατιώτες που είχαν παρόμοιες και πολύ οδυνηρές πληγές, κάποιοι ζήτησαν λιγότερη μορφίνη από άλλους. Η αντίληψή τους για τις πληγές και τη σημασία τους, φάνηκε να είναι ιδιαίτερα σημαντική. Για κάποιον, η πληγή σήμαινε ότι επέζησε της μάχης και θα πάει σπίτι του, ενώ για κάποιον άλλο σήμαινε ότι θα κάνει κάποια σοβαρή εγχείρηση, θα έχει λιγότερα έσοδα, θα μπορεί να κάνει λιγότερα πράγματα κ.α .
Στις μέρες μας, όταν αναφερόμαστε στη θεραπεία του χρόνιου πόνου, είναι κοινώς αποδεκτό ότι η συναισθηματική αντίδραση στον πόνο, είναι σχεδόν το ίδιο σημαντική με την ίδια την αίσθηση στον καθορισμό του πόσο καλά θα συνεργαστεί ο ασθενής. Αυτό σημαίνει ότι οι θεραπείες που λαμβάνουν υπ' όψη αυτή τη σχέση νου- μυαλού είναι ιδιαίτερα χρήσιμες στη διαχείριση του πόνου.
Μια τέτοια θεραπεία είναι και η ύπνωση, μια τεχνική που εισάγει οδηγίες ή προτάσεις που θα φέρουν αλλαγές στην υποκειμενική εμπειρία, αντίληψη, αίσθηση, συναίσθημα, σκέψη και συμπεριφορά. Στην περίπτωση του χρόνιου πόνου, η ύπνωση δίνει τη δυνατότητα στους ασθενείς να ελέγξουν την ένταση του πόνου, να διαχειριστούν τον πόνο και τα συναισθήματα που τον συνοδεύουν και να βρουν τις κατάλληλες πηγές για να τον αντιμετωπίσουν και έτσι σε τελική ανάλυση να τους επιτρέψει να πάρουν μέρος και οι ίδιοι στη θεραπεία τους.
Επιστημονικές αναφορές? οι αποκαλούμενες «μετα-αναλύσεις», καθώς αναλύουν και εκτιμούν όλα τα ευρήματα μαζί?έχουν ανακαλύψει ότι η ύπνωση είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική για το χρόνιο πόνο. Μετά από συνδυασμό 18 μελετών πάνω στον εργαστηριακά προκαλούμενο και τον πραγματικό πόνο ασθενών, τα ευρήματα έδειξαν ότι η ύπνωση επέφερε μεγαλύτερη ανακούφιση από το 75% εκείνων που λάμβαναν είτε τη συνήθη φροντίδα, είτε καθόλου. Σε μια ακόμα μετα-ανάλυση για την αποτελεσματικότητα της ύπνωσης στον πονοκέφαλο, τον πόνο στη μέση, το σύνδρομο της κροταφογναθικής άρθρωσης, τον σχετικό με τον καρκίνο και τη δρεπανοκυτταρική νόσο, καθώς και τον πόνο που συνδέεται με την ινομυαλγία, την οστεοαρθρίτιδα και την αναπηρία, η υπνοθεραπεία συνέβαλλε σε μείωση πόνου μεγαλύτερη από αυτή που υπήρχε όταν λαμβανόταν η συνήθης φροντίδα ή καμιά απολύτως θεραπεία. Οι συγγραφείς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι "...η θεραπεία με ύπνωση για την αντιμετώπιση του χρόνιου πόνου έχει σαν αποτέλεσμα σημαντική μείωση του πόνου που αντιλαμβανόμαστε και διαρκεί για τουλάχιστον
κάποιους μήνες, ίσως και περισσότερο" .
Πέραν του ότι λειτουργεί αποτελεσματικά, ένα πρόσθετο πλεονέκτημα της ύπνωσης είναι ότι σχεδόν πάντα είναι μια φιλική προς τον οργανισμό θεραπεία με χαμηλά επίπεδα κινδύνου για δυσάρεστες παρενέργειες. Μάλιστα, «όποιες παρενέργειες» συμβαίνουν είναι ιδιαίτερα θετικές και περιλαμβάνουν μια μεγαλύτερη αίσθηση ελέγχου πάνω στον πόνο, ένα αυξημένο γενικότερο συναίσθημα ευημερίας και μικρότερη ένταση, άγχος και νευρικότητα .
Μια άλλη τεχνική νου-σώματος με ένα ιστορικό γεμάτο επιτυχίες για τον έλεγχο του πόνου, είναι η βιοανάδραση, μια διαδικασία καταγραφής και ανατροφοδότησης πληροφοριών σε πραγματικό χρόνο για το πώς λειτουργεί το σώμα ώστε να επιτρέψει στον ασθενή να μάθει πώς να ελέγξει ενεργά αυτές τις λειτουργίες.
Πολυάριθμες μελέτες έχουν καθιερώσει το γεγονός ότι η βιοανάδραση αποτελεί μια αποτελεσματική θεραπεία για μια ευρεία γκάμα προβλημάτων χρόνιου πόνου, συμπεριλαμβανομένης της ημικρανίας και των πονοκεφάλων τάσης, των πόνων στη μέση και της ινομυαλγίας.
Η τεχνική γενικότερα λειτουργεί, διότι κατά πρώτον αναγνωρίζει την προσωπική ψυχολογική δυσλειτουργία του ατόμου που προκαλεί τον πόνο και έπειτα βοηθά τον ασθενή να αναγνωρίζει πότε συμβαίνει αυτή η δυσλειτουργία και να την διορθώνει χρησιμοποιώντας διάφορες στρατηγικές. Αυτό σημαίνει ότι το να φτάνεις στη ρίζα του πόνου, μπορεί να είναι ο λόγος για τον οποίο, μια σειρά από μελέτες βρήκαν ότι η βιοανάδραση είναι πιο αποτελεσματική από τις συμβατικές μεθόδους θεραπείας για το χρόνιο πόνο.
Άλλες τεχνικές που συνδέουν σώμα και μυαλό έχουν επίσης αποδειχτεί αποτελε-σματικές για το χρόνιο πόνο. Η γιόγκα και ο διαλογισμός είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικά μέσα θεραπείας για τους χρόνιους πόνους στη μέση, καθώς οι καθοδηγούμενες πνευματικές παραστάσεις? όπου χρησιμοποιούμε νοητικές εικόνες ώστε να φανταστούμε και να «δημιουργήσουμε» το επιθυμητό σωματικό αποτέλεσμα?υπόσχονται πολλά για καταπράυνση του πόνου από οστεοαρθρίτιδα και ινομυαλγία.
Ενεργειακή ιατρική Πέρα από τις τεχνικές σώματος πνεύματος, μια άλλη μη-φαρμακευτική προσέγγιση που έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα επιτυχημένη σε ασθενείς που υποφέρουν από πόνους είναι η χρήση της αποκαλούμενης «ενεργειακής ιατρικής».
Σύμφωνα με το Εθνικό Κέντρο Συμπληρωματικής & Εναλλακτικής Ιατρικής (NCCAM) υπάρχουν δύο είδη ενεργειακής ιατρικής: το πρώτο περιλαμβάνει βιοηλεκτρομαγνητικές θεραπείες που σχετίζονται με ηλεκτρομαγνητικά πεδία (EMFs), όπως παλμικά, μαγνητικά και εναλλασσόμενου/συνεχούς ρεύματος, ενώ το δεύτερο περιλαμβάνει θεραπείες με βιοπεδία που έχουν ως στόχο να επηρεάσουν τους τομείς
ενέργειας, που θεωρείται ότι περιβάλλουν και διαπερνούν το ανθρώπινο σώμα.
Και οι δύο τύποι ενεργειακής ιατρικής έχουν αποδειχθεί ευεργετικοί για τη θεραπεία του χρόνιου πόνου, αλλά μία από τις πιο δημοφιλείς θεραπείες? που κατατάσσεται στην πρώτη κατηγορία ενεργειακής ιατρικής? είναι η διαδερμική διέγερση των νεύρων με ηλεκτρισμό ή αλλιώς TENS. Η τεχνική αυτή μεταφέρει ηλεκτρικές διεγέρσεις στο σώμα μέσω ηλεκτροδίων που τοποθετούνται επάνω ή κοντά στην περιοχή που πονάει. Αν και δεν απευθύνονται στην πραγματική αιτία του πόνου, αυτά τα ηλεκτρικά ερεθίσματα δημιουργούν μια αίσθηση έξαψης και ο πόνος μειώνεται από μόνος του. Μάλιστα, πολυάριθμες μελέτες έχουν δείξει ότι η μέθοδος αυτή είναι αποτελεσματική για μια μεγάλη ποικιλία χρόνιων παθήσεων? από μυοσκελετικούς πόνους, όπως αυτούς που παρουσιάζονται στην πλάτη και το λαιμό, μέχρι και πιο επίμονους, που συνήθως έρχονται μετά από ένα χειρουργείο .
Από τις άλλες ηλεκτρομαγνητικές θεραπείες που είναι διαθέσιμες αυτή τη στιγμή, οι γεννήτριες παλμικού ηλεκτρομαγνητικού πεδίου (PEMF) και η κρανιακή ηλεκτροθεραπεία (CES) υπόσχονται πολλά σε ασθενείς που υποφέρουν από χρόνιους πόνους. Οι γεννήτριες PEMF ? που περιλαμβάνουν χαμηλής ισχύος συσκευές, οι οποίες μπορούν να φορεθούν εύκολα και είναι σχεδιασμένες ουσιαστικά για συνεχή χρήση, καθώς και υψηλής ισχύος μηχανές φτιαγμένες για να χρησιμοποιούνται αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της μέρας μπορούν να βοηθήσουν αποτελεσματικά τους πάσχοντες από οστεοαρθρίτιδα και να μειώσουν τους πονοκεφάλους από ημικρανίες κατά 80% .
Η CES, η οποία μεταφέρει χαμηλής τάσης ηλεκτρικό ρεύμα, μέσω ηλεκτροδίων στην επιφάνεια του δέρματος (συνήθως στην περιοχή των αυτιών) φαίνεται να αποτελεί καλύτερη μέθοδο από μια εικονική μέθοδο για τη θεραπεία των πόνων της ινομυαλγίας καθώς και του πόνου που σχετίζεται με τραυματισμό του νωτιαίου μυελού .
Το πώς ακριβώς λειτουργούν αυτές οι δύο θεραπείες που σχετίζονται με τον ηλεκτρισμό, δεν είναι απόλυτα κατανοητό. Οι γεννήτριες PEMF φαίνεται ότι αυξάνουν τη ροή του αίματος στις περιοχές που εκτίθενται στο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, ενώ η CES θεωρείται ότι θα φέρει αλλαγές σε κάποιες χημικές ουσίες του εγκεφάλου, συμπεριλαμβανομένης της σεροτονίνης και νορεπινεφρίνης. Και οι δύο μηχανισμοί φαίνεται να έχουν θετική επίδραση στον πόνο .
Όσον αφορά τις θεραπείες που ασχολούνται με τους τομείς της ενέργειας σας και αποτελούν το άλλο είδος ενεργειακής ιατρικής, ο βελονισμός, είναι εκείνη που έχει μελετηθεί εκτενέστερα. Όπως και τα άλλα είδη αυτών των θεραπειών, έτσι και αυτή η παραδοσιακή Κινεζική ιατρική τεχνική βασίζεται στην ιδέα ότι όλα τα έμβια όντα, συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων, διαχέονται από ένα ανεπαίσθητο είδος ενέργειας (Qi) και ότι οποιαδήποτε διαταραχή αυτής της ενέργειας έχει σαν αποτέλεσμα την ασθένεια. Αυτό σημαίνει ότι ο βελονισμός θεραπεύει τον πόνο και άλλες παθήσεις βελτιώνοντας την ποιότητα, την ισορροπία και τη ροή της ενέργειας μέσα στο σώμα.
Στην πραγματικότητα, ο βελονισμός φαίνεται να είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικός για τη θεραπεία των πόνων στην πλάτη. Σε μια μετα- ανάλυση 33 τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων δοκιμασιών, ο βελονισμός υπερείχε κατά πολύ του εικονικού βελονισμού στην ανακούφιση των χρόνιων πόνων στη μέση. Παρόλα αυτά, μειονέκτημα αποτελεί το γεγονός ότι, η μελέτη αναφερόταν μόνο σε βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα .
Πιο πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι ο βελονισμός θα μπορούσε να βοηθήσει και εκείνους που πονούν στους ώμους, έχουν πονοκεφάλους, σύνδρομο της κροταφογναθικής άρθρωσης, ινομυαλγία, οστεοαρθρίτιδα στα γόνατα, «αγκώνα των τενιστών» (επικονδυλίτιδα) και άλλες οδυνηρές παθήσεις.
Τελικά, είναι απαραίτητο να γίνουν περισσότερες μελέτες για να καθοριστεί το αν η ανακούφιση από τους πόνους με τη βοήθεια του βελονισμού είναι μακροπρόθεσμη.
Άλλες θεραπείες αυτού του είδους, συμπεριλαμβανομένων και του Τσι Κουνγκ (Qigong), του Ρέικι (Reiki) καθώς και του «Θεραπευτικού Αγγίγματος» έχουν χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία του πόνου. Τα στοιχεία για το Τσι Κουνγκ είναι τα περισσότερο ενθαρρυντικά, με μια μελέτη να υπολογίζει το βαθμό αποτελεσματικότητας του, με βάση την έρευνα που έχει πραγματοποιηθεί μέχρι στιγμής, σε 2 με 3 στις 5 περιπτώσεις, κάτι που σημαίνει ότι είναι από «πιθανά» ως «πιθανότατα» αποτελεσματικό για τη θεραπεία του χρόνιου πόνου .
Όπως ο βελονισμός, έτσι και το Τσι Κουνγκ αποτελεί μια παραδοσιακή ιατρική μέθοδο για την άσκηση επιρροής στη ροή του Qi στο σώμα μέσω του συνδυασμού της κίνησης, του διαλογισμού και της ρύθμισης της αναπνοής.
Για τον έλεγχο του πόνου, η «θεραπεία Qi» είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική στη μείωση των αρνητικών ψυχολογικών συμπτωμάτων, καθώς αυξάνει σε μεγάλο βαθμό την μελατονίνη και την ενεργοποίηση του ανοσοποιητικού συστήματος? τουλάχιστον σε άτομα νεαρότερης ηλικίας. Επιπλέον, σε μια μελέτη που έγινε σε 94 ασθενείς μεγαλύτερης ηλικίας, παρατηρήθηκε ότι αυτοί, στους οποίους εφαρμόστηκε η θεραπεία Qi, ένιωθαν λιγότερο πόνο και λιγότερη αγωνία, κατάθλιψη και κούραση? σε σύγκριση με εκείνους, στους οποίους εφαρμόστηκε μια εικονική θεραπεία για έλεγχο .
Σε μια συστηματική αναφορά όλων των τυχαιοποιημένων κλινικών δοκιμασιών (μέχρι τον Ιανουάριο του 2007) για την εκτίμηση της αποτελεσματικότητας της θεραπείας Qi σε καταστάσεις χρόνιου πόνου, το Τσι Κουνγκ μείωνε τον πόνο σε μεγαλύτερο βαθμό από τις θεραπείες ελέγχου. Επιπλέον, μια μετα-ανάλυση δύο μελετών έδειξε μια σημαντική επίδραση της θεραπείας Qi συγκριτικά με τη κλασσική, γενική φροντίδα.
Ιατρική που βασίζεται στο χειρισμό Ακόμα μια προσέγγιση για τη διαχείριση του πόνου είναι η χρήση τεχνικών χειρισμού που βασίζονται στο σώμα, όπως η χειροπρακτική και το μασάζ. Οι μέθοδοι αυτές, επικεντρώνονται σε ψυχολογικές δομές και συστήματα, συμπεριλαμβανομένων των οστών και των αρθρώσεων, των μαλακών ιστών, του κυκλοφορικού και των λυμφατικών συστημάτων. Μπορούν να είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές για καταστάσεις χρόνιου πόνου, καθώς αυτοί που εφαρμόζουν αυτές τις θεραπείες, τις προσαρμόζουν σε γενικές γραμμές, στις προσωπικές ανάγκες του κάθε ασθενούς ατομικά.
Ο χειρισμός με χειροπρακτική? ειδικά η θεραπεία χειρισμού του νωτιαίου μυελού (SMT) αποτελεί την θεραπεία που επιλέγουν πολλοί ασθενείς με χρόνιο πόνο στην πλάτη. Οι μελέτες δείχνουν ότι έχει σημαντικά κλινικά και στατιστικά οφέλη σε σύγκριση με άλλους εικονικούς χειρισμούς ή θεραπείες που θεωρούνται αναποτελεσματικές ή ακόμα και βλαβερές, όπως η ανάπαυση και η έλκυση .
Η STM έχει επίσης χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία πολλών άλλων οδυνηρών παθήσεων, συμπεριλαμβανομένης και της ινομυαλγίας, του Συνδρόμου του Καρπιαίου Σωλήνα, της ημικρανίας και της δυσμηνόρροιας (εμμηνορροϊκός πόνος) και βρέθηκε να είναι πιο αποτελεσματική από τις συμβατικές μεθόδους θεραπείας στη βελτίωση του πόνου και των δυσλειτουργιών .
Υπάρχουν πολλά στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της θεραπείας του χρόνιου πόνου με μασάζ. Σε μια πρόσφατη αναφορά από τη φημισμένη Cochrane Collaboration, το μασάζ αποδείχτηκε ανώτερο από την κινητοποίηση των αρθρώσεων, την θεραπεία ανάπαυσης, τη σωματική θεραπεία, το βελονισμό και την εκπαίδευση για προσωπική φροντίδα στη θεραπεία των πόνων στη μέση. Επιπλέον, τα ευεργετικά αποτελέσματα διήρκησαν για ένα τουλάχιστον χρόνο μετά το τέλος της θεραπείας .
Σε μια άλλη μελέτη σε ασθενείς με χρόνιο πόνο σε διάφορα σημεία, η θεραπεία με μασάζ ήταν το ίδιο αποτελεσματική με τη τακτική ιατρική φροντίδα. Παρόλα αυτά, μετά από χρονικό διάστημα τριών μηνών, μόνο εκείνοι που ανήκαν στην ομάδα θεραπείας με μασάζ έδειξαν σημαντική βελτίωση.
Ενδιαφέρον αποτελεί το γεγονός ότι το μασάζ φαίνεται να έχει επίδραση στον εγκέφαλο, κάτι που μπορεί και να επεξηγεί τη δράση του ως παυσίπονο. Ίσως όλα να οφείλονται στο γεγονός ότι το μασάζ αυξάνει τα επίπεδα της σεροτονίνης, η οποία θεωρείται ότι επηρεάζει το σύστημα ελέγχου πόνου του σώματος. Είναι επί- σης πιθανό, το μασάζ να προκαλεί ένα βαθύ, δυναμωτικό ύπνο, ο οποίος μειώνει τα επίπεδα της ουσίας Ρ, μιας χημικής ένωσης του εγκεφάλου που σχετίζεται με τον πόνο .
Πόνος: μια νέα διάσταση Αυτές οι θεραπείες αποτελούν απλά μια επιλογή από τις αμέτρητες που υπάρχουν και δεν περιλαμβάνουν φάρμακα και οι οποίες είναι διαθέσιμες τη δεδομένη στιγμή για την αντιμετώπιση του χρόνιου πόνου. Η έρευνα για εναλλακτικές επιλογές βέβαια, συνεχίζει να γνωρίζει μεγάλη άνθηση. Ένα σημαντικό βήμα μπροστά είναι η συνειδητοποίηση ότι ο πόνος δεν αποτελεί πάντα το αποτέλεσμα μηχανικής κατάρρευσης ή τραυματικής σωματικής κάκωσης, αλλά μπορεί να αποτελεί το αποτέλεσμα βιοχημικής ή ενεργειακής ανισορροπίας ή ακόμα και συναισθηματικής.
Αν τα πράγματα έχουν έτσι, τότε η θεραπεία για το χρόνιο πόνο είναι απίθανο να βρεθεί καταναλώνοντας τα συνηθισμένα χάπια.
Συστατικά για την καταπολέμηση του χρόνιου πόνου Βιταμίνη D. Το ηλιακό φως αποτελεί την καλύτερη πηγή βιταμίνης D αλλά καθώς οι περισσότεροι από εμάς δεν λαμβάνουν και μεγάλες ποσότητες με αυτό τον τρόπο, ο ειδικός σε θέματα πόνου Dr Stewart Leavitt συστήνει (υπό την επίβλεψη ενός εγκεκριμένου επαγγελματία) ένα συμπλήρωμα 2000 IU. βιταμίνης D3 (χοληκαλσιφερόλη), σε καθημερινή βάση, σε συνδυασμό με μια πολυβιταμίνη που περιέχει ασβέστιο και 400-800 IU βιταμίνης D. Μπορεί να χρειαστούν και εννέα μήνες για να φανούν τα μέγιστα δυνατά αποτελέσματα αυτής της θεραπευτικής αγωγής. Γλυκοζαμίνη και θειική χονδροϊτίνη. Αυτός ο συνδυασμός είναι γνωστό ότι είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικός για φλεγμονώδεις παθήσεις όπως ηοστεοαρθρίτιδα στο γόνατο. Πρωτεολυτικά ένζυμα, όπως η βρομελίνη, έχουν πολυάριθμες ιδιότητες που σχετίζονται με την ανακούφιση από τον πόνο και έχουν αποδειχτεί ωφέλιμες για τη θεραπεία ρευματοπαθειών. Αμινοξέα, όπως η D-φαινυλανίνη και η L-τριπτοφάνη, φαίνεται ότι αυξάνουν την ανοχή στον πόνο τόσο στα ζώα όσο και στους ανθρώπους.
Φυσικά παυσίπονα Καψαϊκίνη: Αποτελεί εκχύλισμα του πιπεριού καγιέν και μπορεί να ανακουφίσει από πολλές μορφές χρόνιου πόνου, όταν απλώνεται στο σώμα. Σε μια μελέτη, το επίθεμα καψαϊκίνης αποδείχθηκε πολύ πιο αποτελεσματικό από ένα εικονικό γιατρικό για ασθενείς με χρόνιο πόνο στην πλάτη. Τζίντζερ: έχει και αναλγητική αλλά και αντιφλεγμονώδη δράση. Σε μια δοκιμασία σε γυναίκες με εμμηνορροϊκό πόνο, τα συμπληρώματα τζίντζερ ήταν το ίδιο αποτελεσματικά με το μεφεναμικό οξύ και την ιμπουπροφένη (που ανήκουν στα NSAID) για την ανακούφιση του πόνου. Davil's claw: (αρπαγόφυτο, Harpagophytum procumbens): ίσως και να είναι ένα χρήσιμο όπλο στη μάχη κατά των αρθριτικών και των πόνων στη μέση. Σύμφωνα με μια μελέτη, για να είναι αποτελεσματικό το βότανο, θα πρέπει η καθημερινή δόση να περιέχει τουλάχιστον 50mg του ενεργού συστατικού. Φλούδα ιτιάς: σχετίζεται χημικά με την ασπιρίνη και απ' ότι φαίνεται προσφέρει μεγάλη, βραχυπρόθεσμη ανακούφιση σε ασθενείς με πόνους στη μέση.
Επικίνδυνες παρενέργειες των φαρμάκων Τα οπιοειδή είναι γνωστό ότι προκαλούν δυσκοιλιότητα, ναυτία και τάση για εμετό, νάρκωση, γνωστικές διαταραχές και κρίσεις του αναπνευστικού.
Ακόμα χειρότερα, οι ασθενείς μπορούν να αναπτύξουν ανοχή στην επίδραση των φαρμάκων, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί σωματική εξάρτηση και σε περίπτωση διακοπής της λήψης τους, να δημιουργηθούν αρνητικές επιπτώσεις. Η εξάρτηση ασθενών που υποφέρουν από πόνους που δε σχετίζονται με την ύπαρξη καρκίνου, εκτιμάται ότι βρίσκεται μεταξύ του 3 και του 20%.
Μια άλλη κατηγορία φαρμάκων που προκαλεί ανησυχίες για το αν είναι ασφαλής, είναι και τα μη-στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα ή αλλιώς NSAID, τα οποία χορηγούνται συνήθως για παθήσεις όπως είναι η αρθρίτιδα, ο πονοκέφαλος και διάφορες άλλες φλεγμονώδεις. Μόνο στις ΗΠΑ, περίπου 60 εκατομμύρια συνταγές NSAID χορηγούνται κάθε χρόνο.
Η κύρια ανησυχία είναι ο κίνδυνος για γαστρεντερικές επιπλοκές, όπως το έλκος, η διάτρηση και η αιμορραγία. Μάλιστα, ο οργανισμός φαρμάκων των ΗΠΑ, η επονομαζόμενη «Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA)», έχει υπολογίσει ότι γύρω στο 2 με 4% των Αμερικανών που παίρνουν αυτά τα φάρμακα για ένα χρόνο, θα παρουσιάσουν κάποια από αυτές τις επιπλοκές, που θα οδηγήσουν σε 107.000 εισαγωγές σε νοσοκομεία και σε τουλάχιστον 16.500 θανάτους ετησίως, ασθενών με αρθρίτιδα.
Τελευταία στοιχεία έχουν επίσης συνδέσει τα NSAID με σοβαρές καρδιαγγειακές παθήσεις, συμπεριλαμβανομένης της καρδιακής προσβολής, της στηθάγχης και των παροδικών ισχαιμικών επεισοδίων (ΤΙΑ, ή μικροεγκεφαλικών). Ακόμα και η παλιά καλή ασπιρίνη? ένα από τα λιγότερο ισχυρά ΝSAID?έχει σχετιστεί με σημαντικό κίνδυνο για αιμορραγία όπως αιμορραγικό εγκεφαλικό, μια μορφή εγκεφαλικού που προκαλείται από αιμοφόρα αγγεία με διαρροή που ελευθερώνουν αίμα στον εγκέφαλο.
Αλλά δε χρειάζεται να είναι έτσι. Νέα στοιχεία δείχνουν ότι ο χρόνιος πόνος μπορεί απλά να οφείλεται σε μια διατροφική έλλειψη που δεν έχει αναγνωριστεί ή κάποια άλλη μορφή ανισορροπίας στο σώμα. Μια ολιστική προσέγγιση που αντιμετωπίζει τον πόνο με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο από τη συμβατική ιατρική, ίσως αποτελεί και το πλησιέστερο βήμα που έχει γίνει προς τη θεραπεία.
Συμβατική θεραπεία του πόνου Ο χρόνιος πόνος αποτελεί μια πολύπλοκη κατάσταση με πολλές διαφορετικές αιτίες που κάποιες φορές μπορεί να είναι και παντελώς άγνωστες αλλά η απάντηση της συμβατικής ιατρικής σε γενικές γραμμές είναι η ίδια: θεραπεία με παυσίπονα. Η παρακεταμόλη (ακεταμινοφαίνη) θεωρείται ότι μειώνει τον πόνο καθώς, είτε διακόπτει, είτε καταστέλλει τα σήματα του πόνου που μεταφέρονται μέσω των νεύρων, αφού τα οπιοειδή τα οποία αποτελούν πολύ ισχυρά φάρμακα - επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο ο πόνος κατευθύνεται στον εγκέφαλο και τον νωτιαίο μυελό ώστε να μειώσουν την αίσθηση που προκαλεί. Τα αντιφλεγμονώδη φάρμακα αντιμετωπίζουν τον πόνο μειώνοντας τη φλεγμονή. Αλλά ενώ αυτά τα φάρμακα λειτουργούν στη θεωρία, στην πράξη δεν καταφέρνουν να δώσουν κάποιο αποτέλεσμα. Σύμφωνα με μια μελέτη σε ιδιωτικές κλινικές της Μεγάλης Βρετανίας, που παρατίθεται στην ετήσια αναφορά του Σερ Liam Donaldson, οι περισσότεροι ασθενείς ένιωσαν μικρής ή μεγάλης διάρκειας, μέτριο ως και σοβαρό πόνο, παρά το γεγονός ότι το 99% από αυτούς, έπαιρναν φάρμακα για τη θεραπεία του πόνου. Σε μια άλλη μελέτη σε ασθενείς όλων των ηλικιών με χρόνιο πόνο, περισσότεροι από τα δύο τρίτα, παραδέχτηκαν, ότι κάποιες φορές, τα φάρμακά τους δεν ήταν καθόλου αποτελεσματικά. Οπιοειδή όπως η μορφίνη, η οξυκοδόνη, η βουπρενορφίνη και η φαιντανύλη για καιρό κατατάσσονταν ανάμεσα στα πιο αποτελεσματικά φάρμακα για τη θεραπεία του πόνου, αλλά ακόμα και αυτά αποδείχθηκαν άχρηστα σε πολλές περιπτώσεις. Σε μια αναφορά 15 δοκιμασιών με οπιοειδή για CNMP (χρόνιο, μη κακοήθη πόνο), η μέση μείωση της έντασης του πόνου ήταν γύρω στο 30% μόνο και η αποτελεσματικότητά τους άγγιξε το 56% μετά από δύο χρόνια. Επιπλέον, μόνο τρεις στις οκτώ μελέτες που υπολόγιζαν τις λειτουργικές διαταραχές (όπως την αδυναμία για εργασία λόγω πόνου) παρουσίασαν κάποια βελτίωση με τη χρήση οπιοειδών παραγόντων.
Μια σειρά από άλλες αναφορές για τη χρήση οπιοειδών στη θεραπεία χρόνιου πόνου επίσης παρουσίασαν μόνο κάποια λιγοστά στοιχεία για την αποτελεσματικότητα αυτών των φαρμάκων. Επιπλέον και παρά το γεγονός ότι η ιατρική χρήση οπιοειδών έχει αυξηθεί στο πέρασμα των χρόνων, δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι αυτό βοήθησε αποτελεσματικά στη μείωση της διάρκειας του χρόνιου πόνου.
Στη Δανία, για παράδειγμα, η χρήση οπιοειδών για την αντιμετώπιση του CNMP αυξήθηκε περισσότερο από 600% στη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών. Παρόλα αυτά, σε μια εθνική έρευνα, 90% των χρηστών οπιοειδών συνέχισαν να παραπονιούνται για μέτριο έως πολύ έντονο πόνο συγκριτικά με το 46% αυτών που δε χρησιμοποιούσαν οπιοειδή.
Ακόμα χειρότερα, τα συμβατικά παυσίπονα, πέραν του ότι είναι εντελώς ανεπαρκή, έχουν και παρενέργειες. Είναι ξεκάθαρο ότι τα φάρμακα αυτά δεν αποτελούν τη λύση στο πρόβλημα του πόνου. Τα καλά νέα για αυτούς που υποφέρουν, παρόλα αυτά, είναι ότι οι αποτυχίες της σύγχρονης ιατρικής έδωσαν μια ώθηση για νέες μελέτες πάνω σε εναλλακτικές μεθόδους θεραπείας για τη θεραπεία του πόνου. Τώρα πια, υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία θεραπειών χωρίς φάρμακα που δίνουν ελπίδα σε αυτούς που υποφέρουν.
Η προσέγγιση με τη βιταμίνη D Μέχρι στιγμής, κάποια από τα πιο ισχυρά στοιχεία δείχνουν ότι η λύση στο πρόβλημα του χρόνιου πόνου θα μπορούσε να είναι κάτι απλό, όπως η βιταμίνη D. Σε μια μελέτη σε εθνική κλίμακα, στη Μεγάλη Βρετανία, που πραγματοποιήθηκε σε σχεδόν 7.000 ενήλικους, οι επιστήμονες στο Ινστιτούτο για την Υγεία του Παιδιού (Institute of Child Health) στο Λονδίνο, ανακάλυψαν κάποια σχέση μεταξύ των χαμηλών επιπέδων της βιταμίνης D και του χρόνιου ευρείας κλίμακας πόνου (CWP). Παρόλο που τα ευρήματα δεν ήταν ιδιαίτερα σημαντικά στους άνδρες, στις γυναίκες, η διάρκεια και το μέγεθος του χρόνιου πόνου ποίκιλαν ανάλογα με τις συγκεντρώσεις της βιταμίνης D. Οι γυναίκες με συγκεντρώσεις που κυμαίνονταν στα 75-99 mmol/L-τιμή που εκτιμάται ως απαραίτητη για την υγεία των οστών- είχαν μικρότερο βαθμό CWP, που ήταν μόλις πάνω από το 8%. Αντιθέτως, σε γυναίκες με συγκεντρώσεις κάτω των 25mmol/L, ο βαθμός του CWP σχεδόν διπλασιάστηκε και άγγιξε το 14,4%. Παρόμοια αποτελέσματα αναφέρθηκαν και το 2008 σε μια αμερικανική μελέτη. Ερευνητές από την κλινική Mayo ανακάλυψαν την ύπαρξη σχέσης ανάμεσα στα ανεπαρκή επίπεδα βιταμίνης D και την ποσότητα οπιοειδών φαρμάκων που χρησιμοποιούν οι ασθενείς που υποφέρουν από χρόνιο πόνο. Αυτοί με χαμηλά επίπεδα σε βιταμίνη D λάμβαναν πολύ υψηλότερες δόσεις φαρμάκων?σχεδόν διπλάσιες?από αυτούς που είχαν ικανοποιητικά επίπεδα. Επιπλέον, οι χρήστες οπιοειδών, με τα χαμηλά επίπεδα βιταμίνης D, ανέφεραν μειωμένες σωματικές λειτουργίες και μια χειρότερη, σε γενικές γραμμές, κατάσταση υγείας.
Παρόλο που αυτές οι δύο μελέτες δεν αποδεικνύουν ότι η έλλειψη βιταμίνης D προκαλεί χρόνιο πόνο, συμβάλλουν στο ολοένα και αυξανόμενο σύνολο στοιχείων που υποστηρίζουν ότι η βιταμίνη αυτή παίζει έναν σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση και τον έλεγχο του πόνου. Μάλιστα, σύμφωνα με μια εκτεταμένη αναφορά πάνω στην έρευνα που έχει πραγματοποιηθεί μέχρι αυτή τη στιγμή? και που δημοσιεύτηκε στο διαδίκτυο στα «Θέματα Αντιμετώπισης Πόνου» η έλλειψη βιταμίνης D συνδέεται με μια σειρά παθήσεων, που περιλαμβάνουν και τον πόνο στα οστά και τις αρθρώσεις, τις μυαλγίες, τις ινομυαλγίες, τις ρευματικές διαταραχές, την οστεοαρθρίτιδα και άλλα. Το μεγαλύτερο κομμάτι της έρευνας έχει επικεντρωθεί στο χρόνιο μυοσκελετικό πόνο. Μάλιστα ο συγγραφέας της αναφοράς Dr Stewart Leavitt, εντόπισε 22 κλινικές δοκιμασίες που ερευνούσαν το βαθμό της βιταμίνης D σε ασθενείς με αυτό το είδος πόνου. Ανάμεσα σε αυτές τις μελέτες, έναμέσο ποσοστό γύρω στο 70% των ασθενών με χρόνιο μυοσκελετικό πόνο βρέθηκαν να έχουν έλλειψη σε βιταμίνη D. Τα στοιχεία δείχνουν επίσης ότι και τα συμπληρώματα βιταμίνης D μπορούν να βελτιώσουν σημαντικά τον πόνο. Σε 324 γυναίκες με χρόνιο πόνο στην πλάτη, η βιταμίνη D ανακούφισε από τα συμπτώματα το 95%-- και το 100% εκείνων με τις σοβαρότερες ελλείψεις στη βιταμίνη.
Σύμφωνα με τον Leavitt η έλλειψη σε βιταμίνη D μπορεί να οδηγήσει σε μυοσκελετικούς πόνους αφού προκαλεί υπασβεστιαιμία? κυκλοφορία χαμηλών επιπέδων ασβεστίου? η οποία «θέτει σε λειτουργία μια σειρά από βιοχημικές αντιδράσεις που επηρεάζουν αρνητικά τον μεταβολισμό των οστών και την υγεία γενικότερα». Μια από αυτές τις αντιδράσεις είναι και μια αύξηση της ορμόνης του παραθυρεοειδούς (PTH), η οποία διαταράσσει την προσθήκη μεταλλικών αλάτων στα κόκαλα και προκαλεί το σχηματισμό μιας σπογγώδους μήτρας οστών. Καθώς η μήτρα αυτή απορροφά υγρό, η επεκτεινόμενη πίεση που προκαλείται ως αποτέλεσμα, πυροδοτεί τη δημιουργία πόνου στους ιστούς πάνω στα κόκαλα, που είναι άφθονοι σε ίνες και αποτελούν αισθητήρια πόνου.
Επιπλέον, η έλλειψη σε βιταμίνη D θα μπορούσε να συμβάλλει στον πόνο και με άλλους τρόπους. Διάφορες μελέτες που παρατίθενται στην αναφορά του Leavitt υποστηρίζουν ότι η βιταμίνη D μπορεί να εμπλέκεται σε σύνδρομα μη μυοσκελετικού πόνου, συμπεριλαμβανομένης της νευροπάθειας, των ημικρανιών και των αυτοάνοσων φλεγμονωδών παθήσεων όπως αυτή του εντέρου.
Όποιος και αν είναι ο μηχανισμός, τα δεδομένα φανερώνουν ότι ο έλεγχος για τυχόν έλλειψη της βιταμίνης D?και η διόρθωση της ?μπορεί να αποτελεί το κλειδί για τη θεραπεία του χρόνιου πόνου.
Τεχνικές νου-σώματος Η παρακολούθηση στρατιωτών κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου απέδειξε ότι το μυαλό παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην αντίληψη του πόνου. Ανάμεσα στους στρατιώτες που είχαν παρόμοιες και πολύ οδυνηρές πληγές, κάποιοι ζήτησαν λιγότερη μορφίνη από άλλους. Η αντίληψή τους για τις πληγές και τη σημασία τους, φάνηκε να είναι ιδιαίτερα σημαντική. Για κάποιον, η πληγή σήμαινε ότι επέζησε της μάχης και θα πάει σπίτι του, ενώ για κάποιον άλλο σήμαινε ότι θα κάνει κάποια σοβαρή εγχείρηση, θα έχει λιγότερα έσοδα, θα μπορεί να κάνει λιγότερα πράγματα κ.α .
Στις μέρες μας, όταν αναφερόμαστε στη θεραπεία του χρόνιου πόνου, είναι κοινώς αποδεκτό ότι η συναισθηματική αντίδραση στον πόνο, είναι σχεδόν το ίδιο σημαντική με την ίδια την αίσθηση στον καθορισμό του πόσο καλά θα συνεργαστεί ο ασθενής. Αυτό σημαίνει ότι οι θεραπείες που λαμβάνουν υπ' όψη αυτή τη σχέση νου- μυαλού είναι ιδιαίτερα χρήσιμες στη διαχείριση του πόνου.
Μια τέτοια θεραπεία είναι και η ύπνωση, μια τεχνική που εισάγει οδηγίες ή προτάσεις που θα φέρουν αλλαγές στην υποκειμενική εμπειρία, αντίληψη, αίσθηση, συναίσθημα, σκέψη και συμπεριφορά. Στην περίπτωση του χρόνιου πόνου, η ύπνωση δίνει τη δυνατότητα στους ασθενείς να ελέγξουν την ένταση του πόνου, να διαχειριστούν τον πόνο και τα συναισθήματα που τον συνοδεύουν και να βρουν τις κατάλληλες πηγές για να τον αντιμετωπίσουν και έτσι σε τελική ανάλυση να τους επιτρέψει να πάρουν μέρος και οι ίδιοι στη θεραπεία τους.
Επιστημονικές αναφορές? οι αποκαλούμενες «μετα-αναλύσεις», καθώς αναλύουν και εκτιμούν όλα τα ευρήματα μαζί?έχουν ανακαλύψει ότι η ύπνωση είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική για το χρόνιο πόνο. Μετά από συνδυασμό 18 μελετών πάνω στον εργαστηριακά προκαλούμενο και τον πραγματικό πόνο ασθενών, τα ευρήματα έδειξαν ότι η ύπνωση επέφερε μεγαλύτερη ανακούφιση από το 75% εκείνων που λάμβαναν είτε τη συνήθη φροντίδα, είτε καθόλου. Σε μια ακόμα μετα-ανάλυση για την αποτελεσματικότητα της ύπνωσης στον πονοκέφαλο, τον πόνο στη μέση, το σύνδρομο της κροταφογναθικής άρθρωσης, τον σχετικό με τον καρκίνο και τη δρεπανοκυτταρική νόσο, καθώς και τον πόνο που συνδέεται με την ινομυαλγία, την οστεοαρθρίτιδα και την αναπηρία, η υπνοθεραπεία συνέβαλλε σε μείωση πόνου μεγαλύτερη από αυτή που υπήρχε όταν λαμβανόταν η συνήθης φροντίδα ή καμιά απολύτως θεραπεία. Οι συγγραφείς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι "...η θεραπεία με ύπνωση για την αντιμετώπιση του χρόνιου πόνου έχει σαν αποτέλεσμα σημαντική μείωση του πόνου που αντιλαμβανόμαστε και διαρκεί για τουλάχιστον
κάποιους μήνες, ίσως και περισσότερο" .
Πέραν του ότι λειτουργεί αποτελεσματικά, ένα πρόσθετο πλεονέκτημα της ύπνωσης είναι ότι σχεδόν πάντα είναι μια φιλική προς τον οργανισμό θεραπεία με χαμηλά επίπεδα κινδύνου για δυσάρεστες παρενέργειες. Μάλιστα, «όποιες παρενέργειες» συμβαίνουν είναι ιδιαίτερα θετικές και περιλαμβάνουν μια μεγαλύτερη αίσθηση ελέγχου πάνω στον πόνο, ένα αυξημένο γενικότερο συναίσθημα ευημερίας και μικρότερη ένταση, άγχος και νευρικότητα .
Μια άλλη τεχνική νου-σώματος με ένα ιστορικό γεμάτο επιτυχίες για τον έλεγχο του πόνου, είναι η βιοανάδραση, μια διαδικασία καταγραφής και ανατροφοδότησης πληροφοριών σε πραγματικό χρόνο για το πώς λειτουργεί το σώμα ώστε να επιτρέψει στον ασθενή να μάθει πώς να ελέγξει ενεργά αυτές τις λειτουργίες.
Πολυάριθμες μελέτες έχουν καθιερώσει το γεγονός ότι η βιοανάδραση αποτελεί μια αποτελεσματική θεραπεία για μια ευρεία γκάμα προβλημάτων χρόνιου πόνου, συμπεριλαμβανομένης της ημικρανίας και των πονοκεφάλων τάσης, των πόνων στη μέση και της ινομυαλγίας.
Η τεχνική γενικότερα λειτουργεί, διότι κατά πρώτον αναγνωρίζει την προσωπική ψυχολογική δυσλειτουργία του ατόμου που προκαλεί τον πόνο και έπειτα βοηθά τον ασθενή να αναγνωρίζει πότε συμβαίνει αυτή η δυσλειτουργία και να την διορθώνει χρησιμοποιώντας διάφορες στρατηγικές. Αυτό σημαίνει ότι το να φτάνεις στη ρίζα του πόνου, μπορεί να είναι ο λόγος για τον οποίο, μια σειρά από μελέτες βρήκαν ότι η βιοανάδραση είναι πιο αποτελεσματική από τις συμβατικές μεθόδους θεραπείας για το χρόνιο πόνο.
Άλλες τεχνικές που συνδέουν σώμα και μυαλό έχουν επίσης αποδειχτεί αποτελε-σματικές για το χρόνιο πόνο. Η γιόγκα και ο διαλογισμός είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικά μέσα θεραπείας για τους χρόνιους πόνους στη μέση, καθώς οι καθοδηγούμενες πνευματικές παραστάσεις? όπου χρησιμοποιούμε νοητικές εικόνες ώστε να φανταστούμε και να «δημιουργήσουμε» το επιθυμητό σωματικό αποτέλεσμα?υπόσχονται πολλά για καταπράυνση του πόνου από οστεοαρθρίτιδα και ινομυαλγία.
Ενεργειακή ιατρική Πέρα από τις τεχνικές σώματος πνεύματος, μια άλλη μη-φαρμακευτική προσέγγιση που έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα επιτυχημένη σε ασθενείς που υποφέρουν από πόνους είναι η χρήση της αποκαλούμενης «ενεργειακής ιατρικής».
Σύμφωνα με το Εθνικό Κέντρο Συμπληρωματικής & Εναλλακτικής Ιατρικής (NCCAM) υπάρχουν δύο είδη ενεργειακής ιατρικής: το πρώτο περιλαμβάνει βιοηλεκτρομαγνητικές θεραπείες που σχετίζονται με ηλεκτρομαγνητικά πεδία (EMFs), όπως παλμικά, μαγνητικά και εναλλασσόμενου/συνεχούς ρεύματος, ενώ το δεύτερο περιλαμβάνει θεραπείες με βιοπεδία που έχουν ως στόχο να επηρεάσουν τους τομείς
ενέργειας, που θεωρείται ότι περιβάλλουν και διαπερνούν το ανθρώπινο σώμα.
Και οι δύο τύποι ενεργειακής ιατρικής έχουν αποδειχθεί ευεργετικοί για τη θεραπεία του χρόνιου πόνου, αλλά μία από τις πιο δημοφιλείς θεραπείες? που κατατάσσεται στην πρώτη κατηγορία ενεργειακής ιατρικής? είναι η διαδερμική διέγερση των νεύρων με ηλεκτρισμό ή αλλιώς TENS. Η τεχνική αυτή μεταφέρει ηλεκτρικές διεγέρσεις στο σώμα μέσω ηλεκτροδίων που τοποθετούνται επάνω ή κοντά στην περιοχή που πονάει. Αν και δεν απευθύνονται στην πραγματική αιτία του πόνου, αυτά τα ηλεκτρικά ερεθίσματα δημιουργούν μια αίσθηση έξαψης και ο πόνος μειώνεται από μόνος του. Μάλιστα, πολυάριθμες μελέτες έχουν δείξει ότι η μέθοδος αυτή είναι αποτελεσματική για μια μεγάλη ποικιλία χρόνιων παθήσεων? από μυοσκελετικούς πόνους, όπως αυτούς που παρουσιάζονται στην πλάτη και το λαιμό, μέχρι και πιο επίμονους, που συνήθως έρχονται μετά από ένα χειρουργείο .
Από τις άλλες ηλεκτρομαγνητικές θεραπείες που είναι διαθέσιμες αυτή τη στιγμή, οι γεννήτριες παλμικού ηλεκτρομαγνητικού πεδίου (PEMF) και η κρανιακή ηλεκτροθεραπεία (CES) υπόσχονται πολλά σε ασθενείς που υποφέρουν από χρόνιους πόνους. Οι γεννήτριες PEMF ? που περιλαμβάνουν χαμηλής ισχύος συσκευές, οι οποίες μπορούν να φορεθούν εύκολα και είναι σχεδιασμένες ουσιαστικά για συνεχή χρήση, καθώς και υψηλής ισχύος μηχανές φτιαγμένες για να χρησιμοποιούνται αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της μέρας μπορούν να βοηθήσουν αποτελεσματικά τους πάσχοντες από οστεοαρθρίτιδα και να μειώσουν τους πονοκεφάλους από ημικρανίες κατά 80% .
Η CES, η οποία μεταφέρει χαμηλής τάσης ηλεκτρικό ρεύμα, μέσω ηλεκτροδίων στην επιφάνεια του δέρματος (συνήθως στην περιοχή των αυτιών) φαίνεται να αποτελεί καλύτερη μέθοδο από μια εικονική μέθοδο για τη θεραπεία των πόνων της ινομυαλγίας καθώς και του πόνου που σχετίζεται με τραυματισμό του νωτιαίου μυελού .
Το πώς ακριβώς λειτουργούν αυτές οι δύο θεραπείες που σχετίζονται με τον ηλεκτρισμό, δεν είναι απόλυτα κατανοητό. Οι γεννήτριες PEMF φαίνεται ότι αυξάνουν τη ροή του αίματος στις περιοχές που εκτίθενται στο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο, ενώ η CES θεωρείται ότι θα φέρει αλλαγές σε κάποιες χημικές ουσίες του εγκεφάλου, συμπεριλαμβανομένης της σεροτονίνης και νορεπινεφρίνης. Και οι δύο μηχανισμοί φαίνεται να έχουν θετική επίδραση στον πόνο .
Όσον αφορά τις θεραπείες που ασχολούνται με τους τομείς της ενέργειας σας και αποτελούν το άλλο είδος ενεργειακής ιατρικής, ο βελονισμός, είναι εκείνη που έχει μελετηθεί εκτενέστερα. Όπως και τα άλλα είδη αυτών των θεραπειών, έτσι και αυτή η παραδοσιακή Κινεζική ιατρική τεχνική βασίζεται στην ιδέα ότι όλα τα έμβια όντα, συμπεριλαμβανομένων και των ανθρώπων, διαχέονται από ένα ανεπαίσθητο είδος ενέργειας (Qi) και ότι οποιαδήποτε διαταραχή αυτής της ενέργειας έχει σαν αποτέλεσμα την ασθένεια. Αυτό σημαίνει ότι ο βελονισμός θεραπεύει τον πόνο και άλλες παθήσεις βελτιώνοντας την ποιότητα, την ισορροπία και τη ροή της ενέργειας μέσα στο σώμα.
Στην πραγματικότητα, ο βελονισμός φαίνεται να είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικός για τη θεραπεία των πόνων στην πλάτη. Σε μια μετα- ανάλυση 33 τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων δοκιμασιών, ο βελονισμός υπερείχε κατά πολύ του εικονικού βελονισμού στην ανακούφιση των χρόνιων πόνων στη μέση. Παρόλα αυτά, μειονέκτημα αποτελεί το γεγονός ότι, η μελέτη αναφερόταν μόνο σε βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα .
Πιο πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι ο βελονισμός θα μπορούσε να βοηθήσει και εκείνους που πονούν στους ώμους, έχουν πονοκεφάλους, σύνδρομο της κροταφογναθικής άρθρωσης, ινομυαλγία, οστεοαρθρίτιδα στα γόνατα, «αγκώνα των τενιστών» (επικονδυλίτιδα) και άλλες οδυνηρές παθήσεις.
Τελικά, είναι απαραίτητο να γίνουν περισσότερες μελέτες για να καθοριστεί το αν η ανακούφιση από τους πόνους με τη βοήθεια του βελονισμού είναι μακροπρόθεσμη.
Άλλες θεραπείες αυτού του είδους, συμπεριλαμβανομένων και του Τσι Κουνγκ (Qigong), του Ρέικι (Reiki) καθώς και του «Θεραπευτικού Αγγίγματος» έχουν χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία του πόνου. Τα στοιχεία για το Τσι Κουνγκ είναι τα περισσότερο ενθαρρυντικά, με μια μελέτη να υπολογίζει το βαθμό αποτελεσματικότητας του, με βάση την έρευνα που έχει πραγματοποιηθεί μέχρι στιγμής, σε 2 με 3 στις 5 περιπτώσεις, κάτι που σημαίνει ότι είναι από «πιθανά» ως «πιθανότατα» αποτελεσματικό για τη θεραπεία του χρόνιου πόνου .
Όπως ο βελονισμός, έτσι και το Τσι Κουνγκ αποτελεί μια παραδοσιακή ιατρική μέθοδο για την άσκηση επιρροής στη ροή του Qi στο σώμα μέσω του συνδυασμού της κίνησης, του διαλογισμού και της ρύθμισης της αναπνοής.
Για τον έλεγχο του πόνου, η «θεραπεία Qi» είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική στη μείωση των αρνητικών ψυχολογικών συμπτωμάτων, καθώς αυξάνει σε μεγάλο βαθμό την μελατονίνη και την ενεργοποίηση του ανοσοποιητικού συστήματος? τουλάχιστον σε άτομα νεαρότερης ηλικίας. Επιπλέον, σε μια μελέτη που έγινε σε 94 ασθενείς μεγαλύτερης ηλικίας, παρατηρήθηκε ότι αυτοί, στους οποίους εφαρμόστηκε η θεραπεία Qi, ένιωθαν λιγότερο πόνο και λιγότερη αγωνία, κατάθλιψη και κούραση? σε σύγκριση με εκείνους, στους οποίους εφαρμόστηκε μια εικονική θεραπεία για έλεγχο .
Σε μια συστηματική αναφορά όλων των τυχαιοποιημένων κλινικών δοκιμασιών (μέχρι τον Ιανουάριο του 2007) για την εκτίμηση της αποτελεσματικότητας της θεραπείας Qi σε καταστάσεις χρόνιου πόνου, το Τσι Κουνγκ μείωνε τον πόνο σε μεγαλύτερο βαθμό από τις θεραπείες ελέγχου. Επιπλέον, μια μετα-ανάλυση δύο μελετών έδειξε μια σημαντική επίδραση της θεραπείας Qi συγκριτικά με τη κλασσική, γενική φροντίδα.
Ιατρική που βασίζεται στο χειρισμό Ακόμα μια προσέγγιση για τη διαχείριση του πόνου είναι η χρήση τεχνικών χειρισμού που βασίζονται στο σώμα, όπως η χειροπρακτική και το μασάζ. Οι μέθοδοι αυτές, επικεντρώνονται σε ψυχολογικές δομές και συστήματα, συμπεριλαμβανομένων των οστών και των αρθρώσεων, των μαλακών ιστών, του κυκλοφορικού και των λυμφατικών συστημάτων. Μπορούν να είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές για καταστάσεις χρόνιου πόνου, καθώς αυτοί που εφαρμόζουν αυτές τις θεραπείες, τις προσαρμόζουν σε γενικές γραμμές, στις προσωπικές ανάγκες του κάθε ασθενούς ατομικά.
Ο χειρισμός με χειροπρακτική? ειδικά η θεραπεία χειρισμού του νωτιαίου μυελού (SMT) αποτελεί την θεραπεία που επιλέγουν πολλοί ασθενείς με χρόνιο πόνο στην πλάτη. Οι μελέτες δείχνουν ότι έχει σημαντικά κλινικά και στατιστικά οφέλη σε σύγκριση με άλλους εικονικούς χειρισμούς ή θεραπείες που θεωρούνται αναποτελεσματικές ή ακόμα και βλαβερές, όπως η ανάπαυση και η έλκυση .
Η STM έχει επίσης χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία πολλών άλλων οδυνηρών παθήσεων, συμπεριλαμβανομένης και της ινομυαλγίας, του Συνδρόμου του Καρπιαίου Σωλήνα, της ημικρανίας και της δυσμηνόρροιας (εμμηνορροϊκός πόνος) και βρέθηκε να είναι πιο αποτελεσματική από τις συμβατικές μεθόδους θεραπείας στη βελτίωση του πόνου και των δυσλειτουργιών .
Υπάρχουν πολλά στοιχεία που συνηγορούν υπέρ της θεραπείας του χρόνιου πόνου με μασάζ. Σε μια πρόσφατη αναφορά από τη φημισμένη Cochrane Collaboration, το μασάζ αποδείχτηκε ανώτερο από την κινητοποίηση των αρθρώσεων, την θεραπεία ανάπαυσης, τη σωματική θεραπεία, το βελονισμό και την εκπαίδευση για προσωπική φροντίδα στη θεραπεία των πόνων στη μέση. Επιπλέον, τα ευεργετικά αποτελέσματα διήρκησαν για ένα τουλάχιστον χρόνο μετά το τέλος της θεραπείας .
Σε μια άλλη μελέτη σε ασθενείς με χρόνιο πόνο σε διάφορα σημεία, η θεραπεία με μασάζ ήταν το ίδιο αποτελεσματική με τη τακτική ιατρική φροντίδα. Παρόλα αυτά, μετά από χρονικό διάστημα τριών μηνών, μόνο εκείνοι που ανήκαν στην ομάδα θεραπείας με μασάζ έδειξαν σημαντική βελτίωση.
Ενδιαφέρον αποτελεί το γεγονός ότι το μασάζ φαίνεται να έχει επίδραση στον εγκέφαλο, κάτι που μπορεί και να επεξηγεί τη δράση του ως παυσίπονο. Ίσως όλα να οφείλονται στο γεγονός ότι το μασάζ αυξάνει τα επίπεδα της σεροτονίνης, η οποία θεωρείται ότι επηρεάζει το σύστημα ελέγχου πόνου του σώματος. Είναι επί- σης πιθανό, το μασάζ να προκαλεί ένα βαθύ, δυναμωτικό ύπνο, ο οποίος μειώνει τα επίπεδα της ουσίας Ρ, μιας χημικής ένωσης του εγκεφάλου που σχετίζεται με τον πόνο .
Πόνος: μια νέα διάσταση Αυτές οι θεραπείες αποτελούν απλά μια επιλογή από τις αμέτρητες που υπάρχουν και δεν περιλαμβάνουν φάρμακα και οι οποίες είναι διαθέσιμες τη δεδομένη στιγμή για την αντιμετώπιση του χρόνιου πόνου. Η έρευνα για εναλλακτικές επιλογές βέβαια, συνεχίζει να γνωρίζει μεγάλη άνθηση. Ένα σημαντικό βήμα μπροστά είναι η συνειδητοποίηση ότι ο πόνος δεν αποτελεί πάντα το αποτέλεσμα μηχανικής κατάρρευσης ή τραυματικής σωματικής κάκωσης, αλλά μπορεί να αποτελεί το αποτέλεσμα βιοχημικής ή ενεργειακής ανισορροπίας ή ακόμα και συναισθηματικής.
Αν τα πράγματα έχουν έτσι, τότε η θεραπεία για το χρόνιο πόνο είναι απίθανο να βρεθεί καταναλώνοντας τα συνηθισμένα χάπια.
Συστατικά για την καταπολέμηση του χρόνιου πόνου Βιταμίνη D. Το ηλιακό φως αποτελεί την καλύτερη πηγή βιταμίνης D αλλά καθώς οι περισσότεροι από εμάς δεν λαμβάνουν και μεγάλες ποσότητες με αυτό τον τρόπο, ο ειδικός σε θέματα πόνου Dr Stewart Leavitt συστήνει (υπό την επίβλεψη ενός εγκεκριμένου επαγγελματία) ένα συμπλήρωμα 2000 IU. βιταμίνης D3 (χοληκαλσιφερόλη), σε καθημερινή βάση, σε συνδυασμό με μια πολυβιταμίνη που περιέχει ασβέστιο και 400-800 IU βιταμίνης D. Μπορεί να χρειαστούν και εννέα μήνες για να φανούν τα μέγιστα δυνατά αποτελέσματα αυτής της θεραπευτικής αγωγής. Γλυκοζαμίνη και θειική χονδροϊτίνη. Αυτός ο συνδυασμός είναι γνωστό ότι είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικός για φλεγμονώδεις παθήσεις όπως ηοστεοαρθρίτιδα στο γόνατο. Πρωτεολυτικά ένζυμα, όπως η βρομελίνη, έχουν πολυάριθμες ιδιότητες που σχετίζονται με την ανακούφιση από τον πόνο και έχουν αποδειχτεί ωφέλιμες για τη θεραπεία ρευματοπαθειών. Αμινοξέα, όπως η D-φαινυλανίνη και η L-τριπτοφάνη, φαίνεται ότι αυξάνουν την ανοχή στον πόνο τόσο στα ζώα όσο και στους ανθρώπους.
Φυσικά παυσίπονα Καψαϊκίνη: Αποτελεί εκχύλισμα του πιπεριού καγιέν και μπορεί να ανακουφίσει από πολλές μορφές χρόνιου πόνου, όταν απλώνεται στο σώμα. Σε μια μελέτη, το επίθεμα καψαϊκίνης αποδείχθηκε πολύ πιο αποτελεσματικό από ένα εικονικό γιατρικό για ασθενείς με χρόνιο πόνο στην πλάτη. Τζίντζερ: έχει και αναλγητική αλλά και αντιφλεγμονώδη δράση. Σε μια δοκιμασία σε γυναίκες με εμμηνορροϊκό πόνο, τα συμπληρώματα τζίντζερ ήταν το ίδιο αποτελεσματικά με το μεφεναμικό οξύ και την ιμπουπροφένη (που ανήκουν στα NSAID) για την ανακούφιση του πόνου. Davil's claw: (αρπαγόφυτο, Harpagophytum procumbens): ίσως και να είναι ένα χρήσιμο όπλο στη μάχη κατά των αρθριτικών και των πόνων στη μέση. Σύμφωνα με μια μελέτη, για να είναι αποτελεσματικό το βότανο, θα πρέπει η καθημερινή δόση να περιέχει τουλάχιστον 50mg του ενεργού συστατικού. Φλούδα ιτιάς: σχετίζεται χημικά με την ασπιρίνη και απ' ότι φαίνεται προσφέρει μεγάλη, βραχυπρόθεσμη ανακούφιση σε ασθενείς με πόνους στη μέση.
Επικίνδυνες παρενέργειες των φαρμάκων Τα οπιοειδή είναι γνωστό ότι προκαλούν δυσκοιλιότητα, ναυτία και τάση για εμετό, νάρκωση, γνωστικές διαταραχές και κρίσεις του αναπνευστικού.
Ακόμα χειρότερα, οι ασθενείς μπορούν να αναπτύξουν ανοχή στην επίδραση των φαρμάκων, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί σωματική εξάρτηση και σε περίπτωση διακοπής της λήψης τους, να δημιουργηθούν αρνητικές επιπτώσεις. Η εξάρτηση ασθενών που υποφέρουν από πόνους που δε σχετίζονται με την ύπαρξη καρκίνου, εκτιμάται ότι βρίσκεται μεταξύ του 3 και του 20%.
Μια άλλη κατηγορία φαρμάκων που προκαλεί ανησυχίες για το αν είναι ασφαλής, είναι και τα μη-στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα ή αλλιώς NSAID, τα οποία χορηγούνται συνήθως για παθήσεις όπως είναι η αρθρίτιδα, ο πονοκέφαλος και διάφορες άλλες φλεγμονώδεις. Μόνο στις ΗΠΑ, περίπου 60 εκατομμύρια συνταγές NSAID χορηγούνται κάθε χρόνο.
Η κύρια ανησυχία είναι ο κίνδυνος για γαστρεντερικές επιπλοκές, όπως το έλκος, η διάτρηση και η αιμορραγία. Μάλιστα, ο οργανισμός φαρμάκων των ΗΠΑ, η επονομαζόμενη «Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA)», έχει υπολογίσει ότι γύρω στο 2 με 4% των Αμερικανών που παίρνουν αυτά τα φάρμακα για ένα χρόνο, θα παρουσιάσουν κάποια από αυτές τις επιπλοκές, που θα οδηγήσουν σε 107.000 εισαγωγές σε νοσοκομεία και σε τουλάχιστον 16.500 θανάτους ετησίως, ασθενών με αρθρίτιδα.
Τελευταία στοιχεία έχουν επίσης συνδέσει τα NSAID με σοβαρές καρδιαγγειακές παθήσεις, συμπεριλαμβανομένης της καρδιακής προσβολής, της στηθάγχης και των παροδικών ισχαιμικών επεισοδίων (ΤΙΑ, ή μικροεγκεφαλικών). Ακόμα και η παλιά καλή ασπιρίνη? ένα από τα λιγότερο ισχυρά ΝSAID?έχει σχετιστεί με σημαντικό κίνδυνο για αιμορραγία όπως αιμορραγικό εγκεφαλικό, μια μορφή εγκεφαλικού που προκαλείται από αιμοφόρα αγγεία με διαρροή που ελευθερώνουν αίμα στον εγκέφαλο.
Last edited:
